استفاده از قطعات پیش ساخته بتنی در ساخت عرشه
اسکله های
شمع و عرشه بسیار متداول می باشد. استفاده از قطعات پیش ساخته بتنی باعث حذف قالب بندی درجا در محیطهای دریایی، کاهش زمان ساخت اسکله، افزایش کیفیت بتن و در نهایت صرفه جویی در هزینه اجرای اسکلهمی شود. قطعات پیش ساخته نقش قالب برای بتن درجای عرشه را دارد و با در نظر گرفتن آرماتورهای برش گیر بین بتن پیش ساخته و درجابه عنوان بخشی از مقطع مرکب عمل می نماید. طراحی مقاطع مرکب بتنی بر اساس معیارهای مقاومت، عرض ترک و
خیز انجام می گیرد . طراحی مقاومت مقاطع مرکب به دو روش تنش مجاز و یا مقاومت نهایی انجام می پذیرد. در روش تنش مجاز، مجموع تنش آرماتور ناشی ازبارهای حینساخت و بارهای بهرهبرداری نبایستی از مقدار تنش مجاز بیشتر باشد. در روش مقاومت نهایی تاریخچه بارگذاری در مقاومت نهاییمقطع مرکب تأثیری نداشته و مقاومت نهایی مقطع مرکب بر اساس مقدار میلگرد و مشخصات مقطع مرکب بدست می آید . در این روش لازم است مقطع پیشساخته برای بارهای حین ساخت طراحی گردد. استفاده از روش مقاومت نهایی نسبت به روش تنش مجاز مقرون به صرفه تر می باشد. در محاسبه
خیز مقاطع مرکب لازم است تاریخچه بارگذاری در نظر گرفته شود و
خیز اجزای پیش ساخته و مرکب در مراحل مختلف اجرا و در زمان بهره برداری تجمیع گردد. برای محاسبه عرض ترک، لازم است تنشهای بوجود آمده در آرماتورها در کلیه مراحل ساخت برای قطعه پیش ساخته و مقطع مرکب محاسبه وتجمیع گردد. عرض ترک محاسباتی بایستی از عرض ترک مجاز که با توجه به شرایط محیطی تعیین می گردد کمتر باشد. نکته مهم اجرایی که بایستی در هنگام نصب قطعات پیش ساخته دال دو طرفه بدان توجه نمود آنست که یک لایه گروت بدون انقباض در محل نشستن دال بر روی تیر اجرا نمود و در حالیکه بصورت خیس می باشد قطعه پیش ساخته دال بر روی آن اجرا گردد. این امر برای توزیعیکنواخت بار دال بر روی تیر و عدم ترک خوردگی دال صورت می گیرد.