بررسی ارتباط شوخ طبعی با سلامت روان با نقش میانجی خود راهبری در میان دانش آموزان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط شوخ طبعی با سلامت روان با نقش میانجی خود راهبری در میان دانش آموزان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان دانش آموزان ابتدایی منطقه اردل در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است . از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه پرسشنامه های شوخ طبعی هفت ماده ای (مارتین ولفکورت، ۱۹۸۳) و همکاران ،خودراهبری فیشر و همکاران وپرسشنامه سلامت روان استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از شوخ طبعی به سوی سلامت روان معنی دار بود، در کل خود راهبری نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین شوخ طبعی و سلامت روان باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر شوخ طبعی به سلامت روان می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و سلامت روان تاثیر مستقیم و معنی داری دارد.

Keywords:

شوخ طبعی , خود راهبری , سلامت روان