بررسی شیوع کودک آزاری در دو منطقه تهران

بدرفتاری با کودک یک مشکل بهداشتی – روانی – اجتماعی است که مورد بی توجهی زیادی قرار گرفته است. در ایران به دلیل فراوانی عوامل مستعدکننده و همچنین وجود شواهد کوناگون، به نظر می رسد میزان شیوع بدرفتاری با کودکان بالا باشد، ولی میزان گزارش قانونی آن بسیار کم است. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع بدرفتاری جسمی با کودک در دو منطقه کاملا متفاوت تهران از نظر وضعیت اقتصادی اجتماعی و بررسی برخی از عوامل مخاطره آمیز بوده است. در این پژوهش مقطعی که در دو منطقه ۲۰ و ۳ آموزش و پرورش تهران در سال ۱۳۷۵انجام شد، مجموعا ۸۴۰ کودک با نسبت مساوی از دو منطقه، دو جنس و سه مقطع دبستان، راهنمایی و دبیرستان، با روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. کودکان دو منطقه از نظر بعد خانوار، تحصیلات پدر و مادر، میزان بیکاری پدر و میزان اشتغال مادر تفاوت قابل ملاحظه ای داشتند اما از نظر سن پدر و مادر و میزان مهاجرت تفاوت محسوسی نشان نمی داد. میزان شیوع بدرفتاری جسمی با کودک با اطمینان ۹۵ درصد در منطقه ۲۰، با شیوع ۳۷ تا ۴۶ درصد و در منطقه ۳ با شیوع ۱۶ تا ۲۴ درصد بوده است. عاملان بدرفتاری را در منطقه ۲۰، بیشتر مادران و در منطقه ۳ به نسبت مساوی مادران و پدران تشکیل می دادند. مهمترین کودکان در معرض خطر بدرفتاری جسمی در منطقه ۲۰ کودکان سنین راهنمایی (ابتدای سنین نوجوانی) و کودکان دارای پدر بیکار بوده اند. در منطقه ۳، دختران دبیرستانی و کودکانی که تحصیلات پدرشان در حد دیپلم یا کمتر بود، بیش تر در معرض خطر بوده اند. این تحقیق با حمایت مالی ستاد «شهر سالم» و معاونت پیشگیری سازمان بهزیستی کشور انجام شده است.

Keywords:

Physical child Abuse , Family Violence , Epidemiology , Prevalence Rate , Risk Factors