مقایسه درجه توسعه یافتگی بخش خدمات و رفاه اجتماعی استان های ایران طی سال های ۱۳۷۳ و ۱۳۸۳

طرح مساله: عموما سطح توسعه یافتگی در بین بخش های مختلف اقتصادی یک کشور همانند مناطق آن یکسان نمی باشد، بلکه در بخش های صنعتی، کشاورزی و خدمات و رفاه اجتماعی یک کشور عدم تجانس و ناهمگنی به چشم می خورد و این امر ضرورت مطالعه روند توسعه یافتگی را در میان استان های یک کشور از لحاظ اقتصادی اجتناب ناپذیر می سازد. ارائه خدمات و رفاه در مناطق مختلف باعث کاهش فقر می شود و شرایط را برای تربیت و رشد سرمایه انسانی و توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها فراهم می نماید. در این مقاله به مطالعه درجه توسعه یافتگی استان های کشور در بخش خدمات و رفاه اجتماعی می پردازیم و به دنبال آن هستیم که آیا دوگانگی خدمات و رفاه اجتماعی بین استان های ایران طی سال های مورد مطالعه کاهش یا افزایش یافته است؟ روش تحقیق: برای اندازه گیری درجه توسعه یافتگی استان های مختلف کشور از روش تحلیل عاملی و تاکسونومی عددی استافده می شود و براساس آن درجه توسعه یافتگی استان ها و میزان نابرابری آن در دو مقطع زمانی ۱۳۷۳ و ۱۳۸۳ مورد اندازه گیری و مقایسه قرار گیرد. یافته ها و نتایج: نتایج تحقیق حاکی از آن است که سطح توسعه خدمات و رفاه اجتماعی در استان های کشور طی سال های مورد مطالعه افزایش یافته اما توزیع آن نامتوازن تر شده است. لذا باید برای برخورداری از رشد و توسعه متوازن به دنبال گسترش عادلانه خدمات و رفاه اجتماعی که منجر به کاهش فقر و افزایش رفاه در اقصی نقاط کشور می شود، بود.

Keywords:

Factor Analysis , Iran’s Provinces Duality , Numerical Taxonomy , Social Welfare , استان های ایران , تاکسونومی عددی , تحلیل عاملی , توسعه خدمات و رفاه اجتماعی , نابرابری