رضایت و برائت در درمان

مقنن در خصوص اخذ برائت برای اقدامات و عملیات پزشکی در بند ج ماده ۱۵۸ و ۴۹۵ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ به وضع دو ماده پرداخته است بند ج ماده ۱۵۸ نحوه اباحه فعل پزشک را که مستلزم تعرض به جسم بیمار جهت درمان می باشد را بیان کرده و در ماده ۴۹۵ و تبصره همان قانون در خصوص نتایج حاصله از اعطا برائت یا ندادن آن سخن گفته است. در ظاهر گویا تعارضی میان ماده ۴۹۵ و تبصره آن وجود دارد که با بررسی و مداقه در آن به رفع تعارض ظاهری آن در این نوشتار پرداخته ایم.در این نوشتار به تحقیق و بررسی مسئولیت کیفری پزشکی که اقدام به درمان بیمار می نماید از دو جنبه خاص آن یعنی اخد برائت و فقدان برائت می پردازیم. هدف از این نوشتار این است آیا پزشکی که بدون اخذ برائت اقدام به درمان می نماید به طور مطلق ضامن است؟ یا در فرض دیگری عمل پزشکی که با اخد برائت بوده اما مطابق موازین علمی و فنی نبوده موجب ضمان است؟ نقش تقصیر میان اخذ برائت و فقدان آن به چه نحوه بوده و چه ارتباطی میان آن ها می باشد؟

Keywords:

حقوق , قانون , پزشکی , بیمار , مسئولیت , معالجه