تاثیر عوامل سازمانی، فردی و گروهی بر گرایش به بطالت اجتماعی کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه پیام نور شیراز

هدف مقاله حاضر، تحلیل مهمترین عوامل سازمانی (رهبری اخلاق مدار)، فردی (خودکارامدی و خودپنداره) و گروهی (سازگاری تیمی) بر گرایش کارکنان به رفتار بطالت اجتماعی در کارکنان دانشگاه پیام نور شیراز بوده است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت داده ها، توصیفی ازنوع همبستگی می­باشد. جامعه آماری این تحقیق را ۱۵۷ نفر از کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه پیام نور شیراز تشکیل ­دادند. با استفاده از فرمول کوکران، حجم نمونه ای به میزان ۱۱۲ نفر مشخص گردید. جهت گردآوری داده­ها از پرسشنامه محقق­ساخته در طیف لیکرت ۵ گزینه ای استفاده شد. جهت سنجش روایی پرسشنامه ها از روش روایی محتوایی و روایی سازه استفاده شد. برای سنجش پایایی و همسانی درونی پرسشنامه ها از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد که میزان آن ۹۳/۰ برآورد شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون معادلات ساختاری با کمک نرم­افزار Smart PLS انجام شد. نتایج  نشان داد که سطح گروهی شامل متغیر سازگاری تیمی بیشتر از دو سطح فردی و سازمانی بر متغیر بطالت اجتماعی به میزان ۶۷۶/۰- (مستقیم و معکوس) موثر است. در سطح سازمانی، سازه­ی رهبری اخلاق مدار به میزان ۵۵۹/۰- و در سطح فردی، خودکارآمدی شغلی به میزان ۴۷۹/۰- بیش از خود پنداره ی شغلی به میزان ۳۸۹/۰- بر سازه­ی بطالت اجتماعی اثرگذار بوده است.

Keywords:

بطالت اجتماعی , عوامل سازمانی , عوامل فردی , عوامل گروهی