نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در رابطه بین اهمال کاری تحصیلی و عواطف مثبت و منفی در دانش آموزان دبیرستانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در رابطه اهمال کاری تحصیلی و عواطف مثبت و منفی در دانش آموزان دبیرستانی انجام شد. پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه دانش آموزان دختر دوره متوسطه مناطق ۲، ۴ و ۸ شهر تهران در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بودند. نمونه پژوهش ۴۰۰ دانش آموز بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های اهمال کاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، ۱۹۸۴)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی (پینتریچ و دی گروت، ۱۹۹۰) و عواطف مثبت و منفی (واتسون و همکاران، ۱۹۸۸) به ترتیب با پایایی ۸۰۲/۰، ۸۲۱/۰، ۷۴۲/۰ و ۷۰۹/۰ بودند. داده ها با روش معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که عواطف مثبت بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم مثبت و بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی، عواطف منفی بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم منفی و بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی داشت. عواطف مثبت با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم منفی و عواطف منفی با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم مثبت داشت (۰۱/۰>P). برای کاهش اهمال کاری تحصیلی می توان عواطف منفی را کاهش و عواطف مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی را بهبود بخشید.

Keywords:

راهبردهای یادگیری , اهمال کاری تحصیلی , عواطف مثبت و منفی