بررسی مفهوم حس تعلق به مکان در اماکن آموزشی کودکان کار و بی سرپرست

با توجه به افزایش روز افزون آمارکودکان کار در جامعه و حذف پر شور از ارکان جامعه که هم به جامعه و هم به خودفرد صدمه میزند و با توجه به این که با به وجود آمدن یک کودک خیابانی در یک خانواده، کل خانواده به چالش کشیدهمیشود و در پی آن اجتماع، طراحی چنین مرکزی لازم به نظر میرسد. دلیل اصلی پرداختن به این موضوع این است کهبسیاری از کودکانیکه تربیت میشوند، پس از مدتی در حالی به جامعه باز میگردند که خود را تنها و بدون حامی حسمیکنند. در چنین شرایطی فرد پس از مدتی دوباره به خیابان روی می آورد. این موضوع نه تنها باعث صرف هزینه هایهنگفت می شود، بلکه کودکان تربیت یافته را مایوس کرده و او را از ادامه راه باز میدارد. حس تعلق به مکان به معنایادراک ذهنی کودکان نسبت به فضاهای پیرامون و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها از محیط خود است که شخص را درارتباطی درونی با محیط قرار می دهد، به طوریکه فهم و احساسات فرد با زمینه معنایی محیط پیوند خورده و یکپارچهمیشود. این حس عاملی است که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد می گردد. حستعلق به مکان از یک طرف وابسته به مشخصات فردی و ویژگی های فردی شامل انگیزش ، شایستگی ها و شناخت افراد نسبت بهمکان بوده و از طرف دیگر ریشه در تعاملات اجتماعی و ارتباط فرد با دیگران دارد که منبعث از نیاز به تعلق به عنوان نیاز اولیهانسان می باشد. در این پژوهش با توجه به ماهیت موضوع نگهداری کودکان بی سرپرست در جوامع مختلف ، سعی گردیده استبا رویکردی توصیفی – تحلیلی، نقش عوامل موثر در ارتقاء حس تعلق به مکان در مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست موردبررسی قرار گیرد.