ارزیابی تاثیر تکلیف شناختی پیوسته بر کنترل پاسچر افراد با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای تعادل

اهداف: افراد با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی برای تمرکز بر روی مهارت ورزشی خود نیازمند کنترل پاسچر به صورت تقریبا خودکار هستند. تکلیف شناختی پیوسته یک روش برای برداشتن توجه از روی کنترل تعادل است. تاثیر تکلیف شناختی بر روی کنترل پاسچر افراد با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی با استفاده از ابزارهای آزمایشگاهی بررسی شده است. اما تاثیر تکلیف شناختی پیوسته بر روی آزمون ساده و کلینیکی سیستم امتیازدهی خطای تعادل مشخص نیست. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تکلیف شناختی پیوسته بر کنترل پاسچر این افراد با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای تعادل است. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه موردی شاهدی با روش نمونه گیری غیر احتمالی ساده است. شرکت کنندگان شامل ۲۰ مرد فوتبالیست با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی (۴/۱۵±۱۳/۹۰ ماه بعد از عمل) و ۲۰ مرد سالم بودند. افراد شرکت کننده از نظر سن، جنس، قد، وزن، شاخص توده بدنی، پای غالب، سطح تحصیلات و فعالیت با هم همسان سازی شدند. پرسش نامه تگنر برای تعیین سطح فعالیت افراد استفاده شد. کنترل تعادل در حالت ایستادن روی پای عمل کرده بر روی دو سطح سفت و فوم با و بدون تکلیف شناختی ارزیابی شد. برای ارزیابی کنترل تعادل، از سیستم امتیازدهی خطای تعادل استفاده شد. در حالت بدون تکلیف شناختی هیچ گونه بازخوردی ارائه نمی شد. تکلیف شناختی پیوسته شامل ده عدد سه رقمی بود که هر عدد به فاصله دو ثانیه با استفاده از نوار صوتی و هدفون ارائه می شد. در حالت با تکلیف شناختی از افراد درخواست می شد که روی رقم از پیش تعیین شده تمرکز کنند و مجموع تکرارهای آن را در پایان تست ارائه دهند. متغیر وابسته تعداد خطای تعادل در هر وضعیت آزمون بود. خطاهای تعادل شامل بلند کردن دست از روی هیپ، باز کردن چشم ها، قدم برداشتن یا تلوتلو خوردن، بلند کردن جلوی پا یا پاشنه، ابداکسیون یا فلکسیون هیپ بیش از ۳۰ درجه و خارج شدن از وضعیت آزمون بیش از پنج ثانیه بودند. از نسخه ۲۰ نرم افزار SPSS برای آنالیز آماری داده ها استفاده کردیم. آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن داده ها انجام شد. آزمون ضریب همبستگی درون گروهی برای ارزیابی تکرارپذیری نسبی اندازه گیری محقق برای محاسبه خطای تعادل انجام شد. تکرارپذیری مطلق اندازه گیری محقق توسط خطای معیار اندازه گیری، حداقل تغییر متریک قابل تشخیص و ضریب واریانس بررسی شد. آزمون تحلیل واریانس مختلط (۲ گروه × ۴ وضعیت ایستادن) برای بررسی اثر اصلی و متقابل این فاکتورها بر متغیر وابسته استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس مکرر برای بررسی اثر ایستادن (تکلیف شناختی) در هر گروه و آزمون تی مستقل و اندازه اثر برای تعیین تفاوت بین گروه ها استفاده شدند.  یافته ها: توزیع داده ها در هر چهار حالت ایستادن نرمال بود (۰/۰۵>P). تکرارپذیری اندازه گیری محقق برای محاسبه خطای تعادل در تمام وضعیت های آزمون عالی بود  (ICC > ۹۰%، MMDC < %۱۰ و CV < ۵%). تاثیر متقابل گروه × ایستادن برای خطای تعادل معنی دار بود (۱۱/۵۹ =F و ۰/۰۱>P). نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که در وضعیت ایستادن با پای عمل کرده بدون تکلیف شناختی روی فوم، گروه افراد با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی نسبت به افراد سالم خطای تعادل بیشتری داشتند ( ۲/۰۵ =F و ۰/۰۱ >P). همچنین اندازه اثر در این وضعیت نشان می دهد تفاوت بین دو گروه بزرگ است (۰/۸ < اندازه اثر). اثر اصلی ایستادن در گروه افراد با بازسازی لیگامان متقاطع قدامی نشان داد که در هر دو حالت ایستادن روی سطح سفت و فوم، تکلیف شناختی باعث کاهش معنی داری از خطای آزمون شد (۰/۰۱ >P). در حالی که در گروه افراد سالم، تکلیف شناختی تاثیر معنی داری بر خطای آزمون نداشت (۰/۰۵