بررسی تاثیر ارتزهای مچ پا-پایی بر متغیرهای راه رفتن و تعادل افراد سکته مغزی: مطالعه مروری

هدف سکته مغزی به دنبال قطع یا اختلال خون رسانی به قسمتی از مغز ایجاد می شود. عوارض ناشی از سکته مغزی، می تواند از عوارض جزئی همانند علائم عصبی تا اختلالات خیلی شدید، بسته به محل و شدت آسیب دیدگی متفاوت باشد. همی پارزی یکی از شایع ترین اختلالات در افراد دچار سکته مغزی در فاز حاد این عارضه است. برخی اختلالات دیگر نیز همچون اختلالات تعادلی وضعیتی نیز ممکن است به دنبال سکته مغزی مشاهده شود. تمامی اختلالات نورولوژیکی ناشی از سکته مغزی ممکن است سبب محدودیت دامنه حرکتی افراد از رنج کم تا زیاد شود. بازیابی توانایی راه رفتن یکی از مهم ترین اهداف توان بخشی افراد دچار سکته مغزی است. از این رو استفاده از وسایل کمکی همچون ارتزها می تواند برای این افراد مفید واقع شود. یکی از متداول ترین روش های درمانی برای کنترل عارضه دراپ فوت ناشی از سکته مغزی استفاده از ارتزهای مچ پا-پایی است. ارتز مچ پا-پایی با فراهم کردن ثبات مچ و قرار دادن پا در وضعیت مطلوب از افتادگی پا و سایر حرکات ناخواسته جلوگیری می کند و باعث می شود تا راه رفتن عادی شود. هدف مطالعه مروری حاضر ارزیابی تاثیرگذاری ارتزهای مچ پا-پایی بر تعادل و مولفه های زمانی مکانی، کینتیکی و کینماتیکی راه رفتن افراد با عارضه دراپ فوت ناشی از سکته مغزی است. روش بررسی جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی گوگل، اشپرینگر، ساینس دایرکت، پابمد، و اوید برای یافتن مطالعات در بازه زمانی ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۶ که تاثیر ارتوزهای مچ پا- پایی را در افتادگی مچ سنجیده اند، انجام شده است. پس از بررسی و طبقه بندی مقالات به دست آمده، مقالات موجود بر اساس متغیرهای زمانی مکانی راه رفتن، کینتیک، کینماتیک و تعادل تحلیل شدند. در نهایت ۲۱ مطالعه جهت ارزیابی نهایی انتخاب شدند. یافته ها ۲۱ مقاله درباره تاثیر ارتز مچ پا-پایی بر متغیرهای راه رفتن افراد دراپ فوت ناشی از سکته مغزی تجزیه وتحلیل شده است. متغیر زمانی مکانی در ۱۴ مقاله و مولفه های کینتیک و کینماتیک در هفت مقاله ارزیابی شده است. ارتز مچ پا-پایی تاثیر معناداری بر طول و عرض گام داشته است، ولی بر سرعت، کادنس، قرینگی راه رفتن و تعادل افراد تاثیر معنادار نداشته است. همچنین استفاده از ارتز مچ- پایی سبب بهبود مولفه های کینتیکی راه رفتن، کینماتیک مچ پا و کینماتیک زانو در فاز ایستایی می شود، ولی بر کینماتیک مفصل زانو در فاز نوسانی و کینماتیک مفصل هیپ در صفحه فرونتال و ساجیتال تاثیر چندانی نداشته است. درباره تاثیر ارتز بر ممان اینرسی و پاور مفاصل مطالعات اندکی وجود داشت، ولی نتیجه حاکی از نبود تفاوت معنادار در این مولفه ها بود. نتیجه گیری این مطالعه نشان داد مدل های مختلف ارتز مچ پا-پاییاستاتیک یا دینامیک، بسته به جنس و طراحی شان، تاثیرهای متناقضی بر تعادل، مولفه های کینتیک، کینماتیکی و متغیرهای راه رفتن افراد سکته مغزی می گذارند. استفاده از ارتزهای مچ پا-پایی در مقایسه با وضعیت بدون ارتز سبب راه رفتن مناسب تر افراد با عارضه افتادگی مچ پا میشود. با توجه به نتایج این مطالعه، بسته به نیاز و شرایط هر بیمار باید بهترین و مناسبترین ارتز مچ پا-پایی به صورت انحصاری و با در نظر گرفتن شرایط هر فرد برای او طراحی و ساخته شود.

Keywords:

Stroke , Drop foot , Ankle foot orthoses , Gait parameters , سکته مغزی , افتادگی مچ , ارتزهای مچ پا-پایی , متغیرهای راه رفتن