تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+
Publish place: Archives of Rehabilitation، Vol: 14، Issue: 6
Publish Year: 1392
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 418
This Paper With 5 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
JR_REHA-14-6_014
Index date: 11 December 2023
تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ abstract
هدف: هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر روی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ می باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و در بین کودکان دارای سندرم Drowet و GEFS+ مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان در سال ۱۳۹۱ انجام گرفته است. ۸۶ کودک با تشخیص تب و تشنج وارد مطالعه شدند که ۶ نفر از آن ها با توجه به تکرار تشنجات و همچنین وجود فوکالیته در هنگام تشنج مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ تشخیص داده شدند و در طول یک سال با داروی لیسکانتین یا پریمیدون با دوز ۲۰تا۴۰میلی گرم بر کیلوگرم تحت درمان قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری T-test و Chi Square استفاده شد.
یافته ها: در طول یک سال بررسی نمونه ها ۵ نفر از کودکان به دلیل کاهش میزان تشنجات و شروع به موقع و دوز مناسب دارو تاخیر یا پسرفت تکاملی از خود بروز ندادند و تنها یک بیمار به دلیل تکرار تشنجات و عدم پاسخ مناسب به درمان دچار تاخیر تکاملی گردید.
نتیجه گیری: شروع زودرس درمان داروئی با لیسکانتین یا پریمیدون در کودکان مبتلا به تب وتشنج تکرارشونده در پیشگیری از اختلالات تکاملی تاثیر بالائی دارد.
تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ Keywords:
تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ authors
Mohammad Reza Koushesh
Children Neurorehabilitaion Research Center,University of Social Welfare and Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
Amin Shahrokhi
pediatric neurorehabilitation research center
Roshanak Vameghi
مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب اطفال
Masoud Gharib
department of occupational therapy, mazandaran university of medical sciences