اثربخشی آموزش رفتارهای اجتماعی بر بهبود مهارت های اجتماعی نوجوانان کم توان ذهنی

هدف: هدف این پژوهش، بررسی میزان اثربخشی آموزش رفتارهای اجتماعی بر بهبود مهارت های اجتماعی نوجوانان دختر کم توان ذهنی ۱۴ تا ۱۸ساله در استان مازندران است. روش بررسی: در مطالعه شبه آزمایشی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون، با گروه کنترل و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و چندمرحله ای، چهل نوجوان دختر کم توان ذهنی ۱۴تا۱۸ساله، انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند، به طوری که هر گروه بیست نفر بود. به اعضای گروه آزمایش، رفتارهای اجتماعی در هشت جلسه نود دقیقه ای در یک ماه، آموزش داده شد؛ ولی به گروه کنترل آموزشی داده نشد. ابزار جمع آوری اطلاعات، آزمون هوشی ریون و مقیاس مهارت های اجتماعی ماتسون بود. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شدند.  یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میانگین نمره های مهارت های اجتماعی گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (۰/۰۵>P). همچنین، میانگین نمره ها در همه خرده مقیاس های مهارت های اجتماعی، شامل مهارت های اجتماعی مناسب، رفتارهای غیراجتماعی، پرخاشگری و تکانشی، برتری طلبی و اطمینان زیاد به خود، رابطه با همسالان، در مرحله پس آزمون، در گروه آزمایش به طور معناداری افزایش یافته بود (۰/۰۵>P).  نتیجه گیری: برنامه آموزشی رفتار اجتماعی، باعث بهبود مهارت اجتماعی در نوجوانان کم توان ذهنی شد؛ بنابراین برنامه ریزی برای آموزش رفتار اجتماعی به این نوجوانان اهمیت ویژه ای دارد.

Keywords:

Social behaviors , Social skills , Intellectual disability , رفتارهای اجتماعی , کم توان ذهنی , مهارت های اجتماعی