نقش خودتعیین گری بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان مدارس متوسطه تهران: نقش میانجی درگیری تحصیلی و نگرش به یادگیری الکترونیکی

عملکرد تحصیلی در هر جامعه نشان دهنده موفقیت نظام آموزشی در زمینه هدف یابی و توجه به رفع نیازهای فردی است از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش خودتعیین گری بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان با میانجی گری درگیری تحصیلی و نگرش به یادگیری الکترونیکی بود. طرح پژوهش حاضر کاربردی و از نوع پژوهش های همبستگی به روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. از کلیه نوجوانان ۱۲ تا ۱۴ ساله مدارس دولتی و غیرانتفاعی شهر تهران در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ تعداد ۳۰۰ نفر (۱۵۰ دختر و ۱۵۰ پسر) به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه های خودتعیین گری لاگاردیا و همکاران، درگیری تحصیلی فردریکز و مک کلوسکی و نگرش به یادگیری الکترونیکی پیلی و همکاران را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج نشان داد که خودتعیین گری، درگیری تحصیلی و نگرش به یادگیری الکترونیکی با عملکرد تحصیلی رابطه معنی داری دارند. همچنین نتایج مدل نشان داد که خودتعیین گری (۸۱/۰)، درگیری تحصیلی (۳۱/۰) و نگرش به یادگیری الکترونیکی (۲۲/۰) اثر مستقیمی بر عملکرد تحصیلی دارند. افزون بر آن خودتعیین گری به واسطه درگیری تحصیلی و نگرش به یادگیری الکترونیکی بر عملکرد تحصیلی (۴۵/۰) اثر غیرمستقیمی داشته است. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش نشان داده است متغیرهای خودتعیین گری، درگیری تحصیلی و نگرش به یادگیری الکترونیکی می توانند اثر مثبت و معنی داری بر عملکرد تحصیلی داشته باشند و از آنها جهت تقویت عملکرد تحصیلی دانش آموزان بهره برد.

Keywords:

خودتعیین گری , درگیری تحصیلی , نگرش به یادگیری الکترونیکی , عملکرد تحصیلی