بررسی مزیت نسبی تولید خرما در استان سیستان و بلوچستان (مطالعه موردری منطقه سراوان)

هدف اصلی مطالعه حاضر تعیین مزیت نسبی و آثار سیاستی تولید خرما در منطقه سراوان (شامل شهرستا ن های سراوان، سیب و سوران و مهرستان ) با استفاده از روش ماتریس تحلیل سیاستی PAM می باشد. براساس نتایج، شاخص هزینه خصوصی PCR بزرگتر از صفر بوده و بیانگر عدم سودآوری فعالیت مورد نظر برای بهر هبرداران م یباشد. همچنین هزینه منابع داخلی DRC، نشان از عدم وجود مزیت نسبی در تولید خرما دارد. ضریب حمایت اسمی از محصول NPCO و ضریب حمایت مؤثر EPC در راستای حمایت از تولیدکننده بوده است. اما، ضریب حمایت اسمی از نهاده NPCI حاکی از تحمیل مالیات غیر مستقیم بر تولیدکننده برای خرید نهاد هها می باشد. مقدار معیار سود آوری اجتماعی NSP منفی بوده و حکایت از عدم سود آوری اجتماعی فعالیت تولیدی خرما دارد. به طور کلی نتایج نشان می دهد تولید خرما در منطقه علی رغم دارا بودن استعداد بالقوه فراوان دارای مزیت نسبی نمی باشد. در پایان به طور اختصار براساس اصل تغییر پذیری مزیت نسبی در طول زمان، راهکارهایی در جهت بهبود مزیت نسبی و سودآوری فعالیت خرما ارائه گردیده است.

Keywords:

خرما , مزیت نسبی , ماتریس تحلیل سیاستی , سیستان و بلوچستان , منطقه سراوان