بررسی تاب آوری مراقبین خانگی سالمندان مبتلا به بیماریهای صعب العلاج و عوامل مرتبط باآن در شهرستان کاشان سال ۱۴۰۱

مقدمه: بیماری های صعب العلاج از علل عمده ی ناتوانی در سالمندان هستند. به دلیل ماهیت ناتوان کننده و مزمن این بیماری ها مراقبت ازاین بیماران اغلب تاب آوری آنان را تحت تاثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر باهدف تعیین میزان تاب آوری مراقبین خانگی سالمندان مبتلا بهبیماری های صعب العلاج و بررسی عوامل مرتبط با آن انجام شد .مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، ۳۰۰ نفر از مراقبین خانگی سالمندان مبتلا به بیماری های صعب العلاج به روش نمونه گیریتصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد تاب آوری مراقبین خانگی سالمند بود. این پرسشنامه با ۳۸ گویهدر طیف پنج گزینه ای و در چهار مقیاس خود کارآمدی و پذیرش ۱۷ گویه، تحمل و کنترل پذیری ۱۰ گویه مسئولیت پذیری و تعهد ۸گویه و تنظیم هیجانی رفتاری ۳ گویه تنظیم شده است. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS۲۲ و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیلقرار گرفت .یافته ها: در این مطالعه ۳۰۰ مراقب با میانگین سنی ۱۰.۵۴ ± ۴۲.۷۲ با دامنه سنی ۱۹ تا ۶۷ سال مشارکت داشتند. اکثر مراقبین مونث( ۶۱.۷ %) و متاهل ۶۹ % بودند. میانگین نمره کل تاب آوری مراقبین ۱۷.۵۹ ± ۱۲۳.۶۴ بود. همچنین مطابق یافته ها ۷۶.۳ % از مراقبینسالمندان مبتلا به بیماری های صعب العلاج، تاب آوری بالا و ۲۳.۷ % تاب آوری پایینی داشتند. تاب آوری مراقبین با عوامل فردی اجتماعیارتباط آماری معناداری نداشت .نتیجه گیری: با توجه به اینکه درصد قابل توجهی از نمونه ها تاب آوری پایینی داشتند، تدوین مداخلات روانشناختی برای ارتقا تاب آوریمراقبین سالمندان ضروری است. چرا که با توجه به هرم سنی کشور که حاکی از رشد افزون جمعیت سالمندان است و به ویژه سالمندانمبتلا به بیماری های صعب العلاج، کیفیت زندگی این گروه در گرو افزایش تاب آوری مراقبین آنان می باشد

Keywords:

تاب آوری , سالمندی , مراقبین خانگی , بیماری های صعب العلاج