نقش فعالیت فیزیکی در بهبود علائم عصبی - روانی آلزایمر در سالمندان

مقدمه: علائم عصبی - روانی تقریبا همه بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر را تحت تاثیر قرار می دهد. درمان های غیر دارویی (مانند فعالیتبدنی) می تواند به عنوان یک گزینه درمانی تکمیلی برای این اختلالات در نظر گرفته شود. هدف از این بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر بهبودعلائم عصبی - روانی در بیماران مبتلا به آلزایمر است.مواد و روش ها: پایگاه های اطلاعاتی PubMed و اسکوپوس را برای مقالات مرتبط با این زمینه مرور شده است.یافته ها: هرچند که در مقالات مختلف نتایج متناقضی وجود دارد ولی در اکثر موارد گزارش شده است که تاثیر قابل توجهی بر اختلالاتخواب و افسردگی در بیماران مبتلا به آلزایمر وجود دارد. این اثرات را میتوان از طریق مکانیسم های متعددی، از جمله تولید تغییر در تولیدنوروترانسمیرها توضیح داد. افزایش نوروتروفین ها، مانند فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز، کاهش استرس اکسیداتیو و التهاب، افزایشجریان خون مغزی، تنظیم محور غده فوق کلیوی هیپوفیز هیپوتالاموس و تاثیر بر انعطاف پذیری عصبی که تحت عنوان نوروپلاستیسیتیشناخته می شود توضیح داد. یکی از موضوعات مورد بحث در این زمینه هم این مورد است که فعالیت بدنی می تواند عوامل خطر قلبیعروقی که خود سبب تغییر در علائم عصبی و روانی بیماران می شود را بهبود می بخشد و از این طریق می تواند اثر خود را اعمال کند.نتیجه گیری: فعالیت بدنی ممکن است تاثیر مثبتی بر افسردگی و اختلالات خواب را در بیماران مبتلا به آلزایمر داشته باشد. بنابراین،فعالیت بدنی می تواند یک درمان حمایتی بالقوه در کنار داروها برای کاهش یا جلوگیری از شروع و عود این علائم در بیماران مبتلا به آلزایمرباشد. بااین حال، مطالعات بیشتری در این زمینه در مورد اثرات مختلف فعالیت های بدنی بر روی سایر علائم عصبی روانی همچنان لازماست

Keywords:

فعالیت بدنی , آلزایمر , افسردگی , اختلال خواب