بهینه سازی کشت میکروبی پلی هیدروکسی بوتیرات توسط میکروارگانیسم Azotobacter Beijerinckii DSMZ-۱۰۴۱

در آزمایش های به عمل آمده در این تحقیق از میکروارگانیسم Azotobacter Beijerinckii DSMZ ۱۰۴۱ که از بانک میکروبی آلمان تهیه شد، استفاده گردید. بر اساس گزارش هایی که قبلا ارایه شده و آزمایش های صورت گرفته مشخص شد که این میکروارگانیسم در شرایطی که منبع کربنی به میزان فراوان در محیط موجود بوده و منبع نیتروژنی محدود باشد، قابلیت تجمع گرانول های پلی هیدروکسی بوتیرات را دارا است. در این تحقیق منبع نیتروژنی (کلرید آمونیوم) با غلظت های ۵/۰ و gr/L ۲ و منبع کربنی (گلوکز) با غلظت های ۳۰، ۴۰، ۵۰ و gr/L ۶۰ مورد استفاده قرار گرفت و تاثیر غلظت های این دو ماده بر وزن خشک توده سلولی، میزان مصرف قند توسط میکروارگانیسم و میزان تولید بیوپلیمر بررسی گردید. بیشترین میزان تولید بیوپلیمر در غلظت گلوکز gr/L ۶۰ و کلرید آمونیوم gr/L ۵/۰ حاصل شد، لازم به ذکر است که غلظت های بالاتر گلوکز به علت بازدارندگی، میزان تولید بیوپلیمر را کاهش می دهد. بیشترین بازده بیوماس (Yx/s) در گلوکز gr/L ۳۰ و کلرید آمونیوم gr/L ۲ حاصل شد. بیشترین بازده تولید (Yp/s) در گلوکز و کلرید آمونیوم ۳۰ و gr/L ۵/۰ حاصل شد و حداکثر بهره دهی (Qp) در گلوکز وکلرید آمونیوم ۵۰ و gr/L ۱ حاصل گردید. همچنین میزان بیوپلیمر به دست آمده از روش آزمایشگاهی با روش آماری پاسخ سطح مقایسه شده و دقت آزمایش های انجام شده بررسی گردید. پس از استحصال بیوپلیمر خالص، طیف های FT-IR و NMR نیز صحت ماده فوق را تایید نمود.

Keywords:

بیوپلیمر , پلی هیدروکسی بوتیرات , زیست تخریب پذیر , پاسخ سطح , PHB , Azotobacter Beijerinckii