اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اعتماد بین فردی و بخشش بین فردی زنان آسیب دیده از ترومای پیمان شکنی همسر

این پژوهش با هدف، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اعتماد بین فردی و بخشش بین فردی زنان آسیب دیده از ترومای پیمان شکنی همسر انجام شد. روش پژوهش نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش-آزمون، پس آزمون با پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بودند که پس از غربالگری با مقیاس سنجش اختلال پس از آسیب ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. در دو گروه آزمایش و گواه درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های اعتماد بین فردی و بخشش بین فردی بود. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی (مک کی و وست ، ۱۳۹۷) قرار گرفت؛ سپس هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با پرسشنامه های پژوهش مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های مکرر تحلیل شد. نتایج حاکی از تاثیر درمان مبتنی برکارآمدی هیجانی بر اعتماد بین فردی (۷۵/۹P<۰/۰۰۱ , F=) و بخشش بین فردی (۰۰۳/۰F=، P<۰/۰۰۱) در مرحله پس آزمون و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود.

Keywords:

درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی , اعتماد بین فردی , بخشش بین فردی