بررسی حقوقی سکونت زوجه در منزل مشترک در ایام عده رجعیه

مسکن زوجه یکی از اساسی ترین مصداق های نفقه و همچنین یکی از ارزشمندترین حقوق مالی زوج به حساب می آید که جایگاه بسیار حساس در استحکام و پایداری خانواده ایجاد می نماید. ازاین رو؛ بر اساس ماده ۱۰۰۵ ق.م زوجین می توانند در ایام نکاح راجع به محل سکونت خود توافق کنند. بدین ترتیب توافقی که زوجین جهت سکونت زوجه در منزل مستقل می نمایند؛ براساس ماده فوق الذکر امکان پذیر است. همچنین در زمانی که نکاح منحل گردیده در مواردی خاص همانند ایامی که زوجه در عده طلاق رجعی به سر می برد قانون گذار زوجین را ملزم کرده است تا برای مدتی مشخص و معلوم به سکونت خود در منزل مشترک کنار یکدیگر ادامه داده بخاطر اینکه مطلقه رجعیه در ایام عده طلاق رجعی همانند زوجه می باشد و حقوق و تکالیفی که برای او بار می شود همانند زوجه در ایام نکاح می باشد. همچنین در خصوص ماهیت سکونت زوجین در منزل مشترک، گرچه سکونت مشترک به تناسب اطلاق عقد می باشد که توافق و رضایت برخلاف آن نیز ممکن می باشد. اما این سکونت در منزل مشترک به نوعی حق شوهر نیز محسوب می گردد و یکی از لوازم حسن معاشرت می باشد و اسقاط آن به تنهایی ممکن نبوده و باید با تراضی زوج باشد. از این رو پژوهش حاضر به صورت تحلیلی – توصیفی به بررسی حقوقی سکونت زوجه در منزل مشترک ایام عده رجعیه پرداخته و نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از این امر می باشد که مطلقه رجعیه در ایام عده همچنان حق تعیین نمودن مسکن را داشته ولی این حق با تکالیفی که راجع به سکونت در خانه مشترک می باشد قابل جمع بوده و زوجه حق ندارد از قبول نمودن همسر(شوهر) خویش در خانه مشترک استنکاف نماید.

Keywords:

زوجه , طلاق رجعیه , مسکن , عده رجعی , منزل مشترک