تحلیل قواعد حمل نقل دریایی نفت و گاز در راستای حفظ محیط زیست

یکی از معضلات عمده محیط زیست، مخصوصا محیط زیست دریایی، مساله آلودگی بسترهای آبی به واسطه نفت و گاز در فرایند حمل و نقل آنها است. به این سبب، قواعدی برای حفاظت از محیط زیست در قبال حمل و نقل دریایی نفت و گاز پدید آمده است که موضوع این پژوهش قرار گرفته است، لذا در این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی تهیه شده است، درصدد پاسخ به این پرسش اصلی خواهیم بود که اساسا در حوزه حمل و نقل دریایی نفت و گاز از نظر حقوقی چه شرایط و قواعدی پیش بینی شده است. نتایج و یافته های پژوهش موید این مطلب است که در حقوق بین الملل برای جلوگیری از آلودگی دریاها به واسطه حمل و نقل نفت و گاز، اصولی نظیر اصل جلوگیری، شفاف سازی و همینطور مسئولیت ناشی از آلودگی برای ضمانت اجرا و یا تحمیل مسئولیت پیش بینی شده و در کنار آنها در قراردادهای نفت و گازی نظام امتیازی، مشارکتی و خدماتی بنودی در خصوص جلوگیری از آلودگی در متن قراردادها گنجانده می شود. ضمنا در محیط بین الملل برای تحمیل مسئولیت به ناقضین محیط زیست دریایی، مقرراتی نظیر کنوانسیون مسئولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی ۱۹۶۹، کنوانسیون حفاظت از حیات در دریا مصوب ۱۹۷۴، کنوانسیون مارپل، قانون کنترل و جلوگیری از آلودگی نفتی دریایی مصوب ۲۰۰۵، کنوانسیون بانکر و غیره وضع شده است. نهایتا نتیجه این مقررات نیز این است که بر اساس اصل مسئولیت محض و انتقال مسئولیت به دارنده کشتی، می توان در قبال آلودگی دریایی، متصدی حمل و نقل دریایی نفت و گاز، مالک کشتی یا فرستنده محموله را مسئول آلودگی زیست محیط دریایی دانست، هرچند که قواعد بیمه در این خصوص می تواند در خصوص فرایند جبران خسارت، اشخاص مذکور را یاری دهد.

Keywords:

حمل و نقل دریایی , حمل و نقل نفت و گاز , متصدی حمل و نقل , محیط زیست , مسئولیت.