بررسی روش های استقرار نهال در اراضی مخروبه دانگ تجدید نسل در جنگل شوراب (گلبند) نوشهر

احیای جنگل های مخروبه، ازمهم ترین اولویت های مدیریت جنگل در شمال کشور به شمار می رود. بازسازی این جنگل ها، به ویژه در نقاطی که در گذشته به روش دانگ بندی و با شیوه پناهی مدیریت می شد و امروزه به شکل پهنه های بدون درخت یا کم درخت و با پوشش انبوهی از تمشک و سرخس دیده می شود، اهمیت زیادی دارد. تحقیق پیش رو، با هدف یافتن روش های مناسب استقرار نهال در چنین نقاطی، به مدت پنج سال (۱۳۸۲ تا ۱۳۸۶) در جنگلی مخروبه و محصور با سیم توری به مساحت تقریبی۵۰۰۰ متر مربع در محدوده طرح جنگلداری شوراب (گلبند)- قدیمی ترین طرح جنگلداری در مازندران- در چهار تکرار و هفت تیمار بذرکاری و نهالکاری توسکا (۲)، بذرکاری و نهالکاری پلت (۲)، بذرکاری و بذرپاشی راش (۲) و کنترل (۱) به اجرا درآمد. پیش از کاشت بذر و نهال همه بوته های تمشک و سرخس ریشه کن شدند و ضمن مراقبت، به مدت سه سال و هر سال یک بار در اواخر شهریور، پیرامون نهال ها وجین شد. پس از گذشت چهار سال، همه نهال های درختی مستقر در ۲۵ متر مربع مرکز هر پلات (کرت) و در کل ۲۸ پلات از نظر نوع گونه، تعداد و بلندی، اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که ده گونه چوبی مختلف به ارتفاع ۱۰ تا۴۷۰ سانتی متر در عرصه وجود دارند، به طوری که بیش از ۹۸ درصد آنها را چهار گونه پلت (۵/۷۵ درصد)، ممرز (۹/۱۳ درصد)، توسکا (۱/۶ درصد) و راش (۱/۳ درصد) شامل می شود. میانگین تعداد نهال در سطح شمارش از ۱۹ تا ۱۳۲ نوسان دارد و تفاوت ها معنی دار است. در تیمارهای بذرکاری بیش از تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ، نهال مشاهده شد و از میان آنها، تیمار بذرکاری پلت با ۱۳۲ اصله نهال در ۲۵ متر مربع به عنوان بهترین تیمار معرفی شد که تفاوت آن با تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ درسطح ۵ درصد معنی دار است.

Keywords:

جنگل مخروبه , دانگ تجدید نسل , احیای زادآوری , بذرکاری , نهالکاری