پیش بینی شادکامی مادران خانه دار دارای دانش آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی گری متغیر تابآوری در ایام قرنطینه

هدف از مقاله پیش بینی شادکامی مادران خانه دار دارای دانش آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی گری متغیر تابآوری در ایام قرنطینه بود. روش پژوهش حاضر با توجه به اهداف و فرضیه های آن توصیفی از نوع همبستگی پیش بین بود . جامعه آماری پژوهش موردنظر مادران خانه دار ۶۵- ۲۵ ساله شهر قم که دارای دانش آموز دبستانی بودند که بر اساس مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵ تعداد کل آنها ۵۲۸۹۴۸ نفر برآورد گردید. نمونه آماری پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده و بر اساس فرمول کوکران تعداد ۳۸۴ نفر محاسبه شد که پس از توزیع و جمع آوری ، پرسشنامه هایی که قابل بررسی تعداد ۳۵۰ پرسشنامه بود. ابزار پژوهش ، پرسشنامه های هوش معنوی کینگ (۲۰۰۸)، امید به زندگی اشنایدر و همکاران (۱۹۹۶)، تابآوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و شادکامی آرجیل و همکاران (۱۹۸۹) بود. جهت تجزیه وتحلیل دادهها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه وتحلیل رگرسیون و معادلات ساختاری توسط نرم افزارهای spss و Lisrel استفاده شد. نتایج نشان داد در سطح اطمینان ۹۵ درصد شادکامی مادران خانه دار دارای دانش آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی گری متغیر تابآوری در ایام قرنطینه قابل پیش بینی است .

Keywords:

شادکامی , هوش معنوی , امید به زندگی , تابآوری