بررسی رابطه بین انگیزه پیشرفت و یادگیری خود گردان در دانش اموزان مدارس ابتدایی شهرستان ماهنشان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱

هدف از این پژوهش ، بررسی ارتباط انگیزه ی پیشرفت با یادگیری خود گردان دانش آموزان دوره ی ابتدایی بود. جامعه ی آماری پژوهش ۴۰۸۹ نفر دانش آموزان پسر و ۳۵۰ نفر اموزگاران مرد مدارس ابتدایی ی شهرستان ماهنشان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود.از میان این جامعه ، تعداد ۳۵۴ نفر از دانش آموزان و ۱۸۶ نفر از اموزگاران با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه ی انگیزه ی پیشرفت برنارد واینر و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پنتریچ استفاده شد که روایی و پایایی پرسشنامه ها به تایی د صاحب نظران رسیده و ضریب پایایی آنها به ترتیب ۵۱ /۰ و ۷۶/۰ است . داده ها با استفاده از روش ها ی آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و روش های آمار استنباطی ضریب همبستگی پیرسون، آزمون=t=تک نمونه ای و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . نتا یج به دست آمده نشان داد که بین انگ یزه ی پیشرفت و یادگیری خود گردان دانش آموزان رابطه ی معنادار وجود دارد. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که از میان ابعاد انگیزه ی پیشرفت ، دو بعد عاطفی و خطرجویی پیش بین معنادار یادگیری خود گردان دانش آموزان هستند.

Keywords:

انگیزه پیشرفت , یادگیری خود گردان , دانش آموز