بررسی میانجی گری توانمندسازی نیروی انسانی در رابطه میان عدالت سازمانی و رضایت شغلی

امروزه تمامی صاحبنظران و اندیشمندان بر اهمیت و نقش نیروی انسانی به عنوان عامل توسعه در هر کشور واقفند و بر این نکته تاکید دارند که نیروی انسانی به عنوان با ارزشترین منبع سازمانی، محور رویکردها و فعالیتهایی است که در اعتلای اهداف و آرمان سازمان، نقش اساسی ایفا میکند و میتواند آنها را از یکدیگر متمایز ساخته و از این رهگذر رضایت شغلی که هدف سازمان های موفق است را فراهم نماید. لذا شناسایی عوامل موثر بر رضایت شغلی کارکنان، تاثیر مستقیمی بر کیفیت و کارکرد ارائه خدمات دارد و به همین دلیل همواره موضوعی حیاتی و مهم برای بررسی بوده است. وجود تغییرات سریع، پیشرفت در زمینه های تکنولوژی و رقابتهای آشکار و پنهان در جهان کنونی، اهمیت و ضرورت توانمندسازی روانشناختی را بسیار بیشتر از زمان های قبل نمایان ساخته است، زیرا در این جهان پرتلاطم و پر رقابت اگر به توانمندسازی روانشناختی کارکنان یا به عبارت دیگر نیروی انسانی اهمیت داده نشود و سازمان ها فاقد کارکنان توانمند باشند، سازمان ها نمی توانند پا به پای دیگر سازمانها قدم بردارند و از رقابت جهانی باز میمانند و به اجبار میبایست صحنه رقابت را ترک کنند. رضایت شغلی نگرش فرد نسبت به شغلش بوده و از متغیرهای و پارامترهای اصلی و موثر سازمانی است که میزان بالای آن در سازمان می تواند پویایی و بهره وری سازمان را افزایش دهد و حد کم آن در سازمان باعث مشکلاتی نظیر جابجایی، ترک خدمت، غیبت، کاهش روحیه کاری و از این دست موارد برای سازمان شده و ممکن است سبب نابودی سازمان شود. تحقیقات نشان می دهند که بین عدالت سازمانی و رضایت شغلی کارکنان رابطه مثبت وجود دارد و هرچقدر عدالت افزایش یابد، رضایت شغلی نیز بیشتر می شود. در این تحقیق به بررسی میانجی گری توانمندسازی نیروی انسانی در رابطه میان عدالت سازمانی و رضایت شغلی پرداخته شده است. با توجه به مدل تحقیق سه فرضیه تدوین شده است و هر سه تایید شدند.

Keywords:

رضایت شغلی , توانمندسازی , عدالت سازمانی