حساس ترین و مهمترین دوران زندگی بشر، دوران
کودکی میباشد. این دوره پایه و مبنایی برای شکل گیری شخصیتو آینده هر انسانی می باشد و نظام های تربیتی نیز اهتمام خاصی بر روی آن دارند. نگاه به
کودک و مفهوم
کودکی در دوره هایمختلف متفاوت بوده و کارهای علمی برخی متخصصان در دورهای تاریخی نگاه به
کودک را کاملا تغییر داده و سمت و سوینظرها به
کودک را ممکن است کاملا عوض کرده باشد. پژوهش حاضر بر آن است با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی سیرمفهوم
کودکی در ایران بپردازد. نتایج نشان داد که
کودک و مفهوم
کودکی در ایران ابتدا به مثابه شخصی بود که می بایستهر چه زودتر از بستر نوزادی جدا شده و همانند یک بزرگسال به عرصه کار و فعالیت بپیوندند. البته با بررسی مفهوم کودکیدر غرب نیز میتوان دریافت که تقریبا همین نوع نگاه به
کودک غالب بوده است. طی دو قرن اخیر و با توجه به گسترشدانش روانشناسی در عرصه
کودکی و تواناییهای
کودک و همچنین تحول در نگرش به
کودک میتوان دریافت که به کودکتوجه بیشتری شده است و علایق و توانایی های آن در مرکز توجه بانیان
تعلیم و تربیت قرار گرفته است.