بررسی اثر عدم قطعیت بهره برداری در روش تحویل توافقی بر عملکرد شبکه های آبیاری (مطالعه موردی: کانال عقیلی شرقی)

در روش های تحویل توافقی در شبکه های آبیاری، تنوع و تعدد درخواست های زارعین در زمان و مکان، عملیات بهره برداری را پیچیده و دشوار می سازد. این پیچیدگی موجب افزایش عدم قطعیت در تنظیم سازه ها می شود. هدف از این تحقیق، در نظر گرفتن عدم قطعیت در تنظیم سازه ها و تعیین اثرات آن بر عدم قطعیت شاخص های عملکرد کانال های آبیاری می باشد. در این پژوهش برای ارزیابی عدم قطعیت از شبیه سازی مونت کارلو استفاده شده است. مراحل تحقیق عبارتند از تعیین متغیر های مورد نظر، ایجاد مقادیر تصادفی متغیر ها، تعریف و شبیه سازی سناریوهای بهره برداری و ارزیابی نتایج. بدین منظور در یک کانال از شبکه آبیاری عقیلی در ایران دو گزینه افزایش و کاهش درخواست و در هر گزینه دو سناریو عدم قطعیت برای سازه های منتخب تعریف شد. در سناریوهای مختلف اعداد تصادفی برای تنظیم سازه ها با استفاده از روش مونت کارلو تولید شد و با استفاده از مدل هیدرودینامیک ICSS شبیه سازی گردید. نتایج نشان داد که با افزایش تعداد سازه های دارای عدم قطعیت، عدم قطعیت شاخص های خروجی افزایش یافته است. بنابراین برای کانال هایی که سازه های کنترل و تنظیم بیشتری دارند باید دقت نظر بیشتری در تنظیم سازه ها به خرج داد. بطور کلی سناریوهای افزایشی دارای عدم قطعیت بیشتری نسبت به سناریوهای کاهشی بودند که نشان دهنده تفاوت رفتار و عکس العمل دو جریان نسبت به عدم قطعیت تنظیم سازه ها است. بنابراین دقت عمل تنظیم سازه ها در شرایط افزایش جریان اهمیت بیشتری دارد. در سناریوهای افزایشی، دبی تحویلی و شاخص های کفایت و راندمان تحویل حساس ترین پارامترها نسبت به عدم قطعیت سازه ها بوده اند. در سناریوهای کاهشی شاخص های راندمان و کفایت تحویل حساس ترین پارامتر نسبت به عدم قطعیت تنظیم سازه ها بوده اند و بعد از آنها شاخص های عمق و سپس دبی تحویلی قرار دارند. بنابراین در سناریوهای افزایشی تنظیم دبی تحویلی، و در سناریوهای کاهشی تنظیم عمق اهمیت بیشتری دارند.

Keywords:

بهره برداری سازه ها , روش تحویل توافقی , روش مونت کارلو , شبکه های آبیاری , عدم قطعیت