تاثیر حضور اعضای خانواده آموزش دیده بر میزان اضطراب بیماران تحت اعمال تهاجمی بخش اورژانس: یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: امروزه علی رغم تمرکز بر پروسیجرهای مراقبت خانواده محور، شناخت کمی در مورد درک بیماران بزرگ سال از حضور اعضای خانواده در زمان مراقبت های اورژانسی و روش های تهاجمی وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر حضور و آموزش قبل از حضور اعضای خانواده بر میزان اضطراب بیماران تحت پروسیجر های تهاجمی پرستاری بستری در بخش اورژانس طراحی شده است. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده، ۹۰ نفر از بیماران تحت اعمال تهاجمی و اعضای خانواده آنها بر اساس معیار های ورود، انتخاب و به روش تصادفی کمینه سازی در سه گروه ۳۰ نفره (با حضور اعضای خانواده آموزش دیده، با حضور اعضای خانواده آموزش ندیده و بدون حضور اعضای خانواده) قرار گرفتند. اضطراب بیماران با استفاده از پرسش نامه اشپیلبرگر قبل و بعد از اعمال تهاجمی اندازه گیری شد. داده ها با نسخه ۱۶ نرم افزار SPSS و نیز آزمون های مجذور کای، کروسکال والیس، تی زوجی و ANOVA در سطح معنی داری ۰/۰۵ تحلیل شد. یافته ها: سه گروه از نظر ویژگی های جمعیت شناختی بیماران و اعضای خانواده همسان بودند. هر سه گروه در مرحله بعد از مداخله میانگین نمره اضطراب پایین تری نسبت به قبل از مداخله داشتند (۰/۰۰۱=P). در مقایسه بین گروهی، تفاوت معنی داری بین میانگین و انحراف معیار نمره اضطراب قبل (۰/۱۳۱=P) و بعد از مداخله (۰/۳۰۹=P) مشاهده نشد. نتیجه گیری: حضور اعضای خانواده و دریافت آموزش قبل از حضور نتوانست از اضطراب بیماران تحت پروسیجرهای تهاجمی پرستاری بکاهد. لازم است جنبه های مختلف موضوع حضور خانواده حین اجرای پروسیجرهای تهاجمی در مطالعات بعدی مدنظر محققین قرار بگیرد.

Keywords:

Anxiety , Invasive procedures , Patient-centered care , Family-centered care , Emergency care , اضطراب , اعمال تهاجمی , حضور اعضای خانواده , مراقبت بیمارمحور , مراقبت خانواده محور