ارزیابی و تبیین شاخص های میزان تاب آوری شهری در بلایای طبیعی

شهر تاب‫آور، شبکه پایدار از سیستم فیزیکی و اجتماعات انسانی است. سیستم فیزیکی، اجزای طبیعی و ساخته شده‫ی شهر شامل جاده‫ها، ساختمان‫ها، زیرساخت‫ها، تسهیلات ارتباطی، تاسیسات تامین انرژی و همچنین مسیرهای آب و خاک، ویژگی‫های جغرافیایی و امثال آن هستند. تحقیق حاضر از نوع پیمایشی است. در این روش از نمونه‫گیری تصادفی دو مرحله ای متناسب استفاده شده است. در مرحله نخست، تعداد رشته‫های آموزشی انتخاب گردیده و در مرحله بعدی با توجه به تعداد کل دانشجویان دوره تحصیلات تکمیلی (کارشناسی ارشد و دکتری) و اعضاء هیات علمی موجود درگروه‫های آموزشی، و همچنین کارکنان شاغل در شهرداری‫های مناطق چهار گانه ی همدان، مشخص می شود. این تحقیق از نظر روش و ماهیت، توصیفی – تحلیلی بوده و از لحاظ هدف در زمره تحقیقات کاربردی قرار دارد. همچنین جمع‫آوری داده‫ها و اطلاعات مورد نیاز این تحقیق به دو روش کتابخانه‫ای (اسنادی) و پیمایشی (میدانی) می‫باشد. تاب‫آوری راهی برای افزایش توان جوامع با استفاده از پتاسیل‫های آنها مطرح شده و تعریف‫ها، رویکردها، شاخص‫ها و مدل سنجشی متفاوتی در مورد آن شکل گرفته است. زمانی یک شهر به طور کامل تاب‫آور محسوب خواهد شد که تمامی شاخص‫ها، مولفه‫ها، و ابعاد تاب‫آوری در آن شهر در وضعیت بهتر و در حال رشد و ارتقاء قرار گیرند و چه بسا که ارتقا ناموزون ابعاد مختلف در مسیر تاب‫آوری شهری خیلی به تاب‫آور شدن کلیت یک شهر و مردمان آن منجر نخواهد شد. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

Keywords:

تاب‫آوری , بلایای طبیعی , زلزله , شبکه پایدار‬‬‬‬‬‬