مدل علی سبک دلبستگی نایمن و تجارب آسیب زا با میانجیگری ذهن آگاهی بر ذهنی-سازی

مقدمه: ذهنی سازی که به عنوان ظرفیت درک حالات درون روانی خود و دیگران تعریف می شود، می تواند عامل مهمی در اختلال اضطراب اجتماعی باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مدل علی سبک دلبستگی ناایمن و تجارب آسیب­زا با میانجیگری ذهن آگاهی بر ذهنی­سازی افرادی با اضطراب اجتماعی است. روش: روش پژوهش کمی-همبستگی و از نوع معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان دانشگاه پیام نور شهر الشتر در سال ۱۳۹۹ بود. ۲۳۲ نفر دانشجویان که در پرسش نامه اضطراب اجتماعی کانور نمره بالای ۴۰ را بدست آورده بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: پرسش نامه اضطراب اجتماعی کانور، ذهنی­سازی دیمی تریویچ، سبک دلبستگی هازن، تجارب آسیب­زا محمدخانی و ذهن­آگاهی فرایبورگ بود. داده­ها به روش معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار AMOS تحلیل شدند. یافته­ها: نتایج نشان داد که مدل فرضی پژوهش با داده­ها برازش مطلوبی دارد. سبک دلبستگی ناایمن و تجارب آسیب­زا با ذهنی سازی رابطه منفی معناداری داشتند. ذهن آگاهی توانست در ارتباط بین دلبستگی ناایمن و ذهنی سازی به صورت معناداری میانجی­گری کند، اما ذهن­آگاهی نقش میانجی معناداری در ارتباط بین تجارب آسیب­زا و ذهنی سازی ایفا نکرد. نتیجه­گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن است که سبک دلبستگی ناایمن به طور مستقیم و به واسطه ذهن­آگاهی به صورت غیرمستقیم بر ذهنی سازی تاثیر دارد و تجارب آسیب زا فقط به صورت مستقیم توانسته بر ذهنی سازی موثر بوده باشد. توجه به این متغیر­ها می تواند در زمینه رفع مشکلات ذهنی سازی و ارتقا آن موثر باشند.

Keywords:

اضطراب اجتماعی , تجارب آسیب زا , دلبستگی ناایمن , ذهن آگاهی , ذهنی سازی