اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی و افکار منفی تکرارشونده در بیماران قلبی- عروقی

مقدمه: باتوجه به نقش مشکلات روان­شناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی -عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی این عوامل، نسبت به درمان آنها اقدام نمود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان­درمانی مثبت­نگر بر ناگویی هیجانی و افکار منفی تکرارشونده در بیماران قلبی -عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیش­آزمون -پس­آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری ۳ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی -  عروقی مراجعه کننده به بیمارستان قلب امام رضا (ع) شهر مشهد در سال ۱۴۰۰ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر (۱۴ مرد و ۱۶ زن) به روش نمونه­گیری هدفمند، به­عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش، روان­درمان مبتنی بر دیدگاه روانشناسی مثبت­نگر را در ۶ جلسه، ۶۰ دقیقه­ای به­صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه­های آلکسی تیمیا تورنتو - ۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و افکار منفی تکرارشونده (مک­اوی و همکاران، ۲۰۱۰)، استفاده شد. داده­های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر، تحلیل شد. یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش، در نمره­های متغیر نارسایی هیجانی و مولفه­های آن شامل؛ دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی و متغیر افکار منفی تکرار شونده، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله روان درمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخله روان­درمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد (۰۱/۰>P). نتیجه گیری: روان­درمانی مثبت­نگر بر کاهش ناگویی هیجانی و افکار منفی تکرار شونده در بیماران قلبی -  عروقی دارای اثربخشی و کارایی بود.

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , ناگویی هیجانی , اقکار منفی تکرار شونده , بیماران قلبی