تحلیل وضعیت تاب آوری سکونتگاه های ساحلی ایران (مطالعه موردی: شهرستانهای ساحلی استان گیلان)

مفهوم تاب آوری در گفتمان مدیریت پایدار، بهویژه در مناطق ساحلی، ریشه دوانده است. تاب آوری به عنوان یک کیفیت مطلوب در نظر گرفته می شود و سیاست و عملکرد مدیریت مناطق ساحلی به طور فزاینده ای در جهت به حداکثر رساندن آن است. با توجه به اثرات تغییرات آب و هوایی، دستیابی به تاب آوری اجتماعی، اقتصادی و کالبدی در محیط های ساحلی در بلندمدت بسیار پرهزینه است. هدف پژوهش حاضر تحلیل وضعیت تابآوری شهرستانهای ساحلی استان گیلان است. برای سنجش وضعیت تابآوری شهرستانهای ساحلی استان گیلان از ۲۱ شاخص در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و کالبدی استفاده شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش، شهرستانهای ساحلی استان گیلان (شهرستانهای آستارا، تاش، بندر انزلی، رشت، رضوانشهر، آستانه اشرفیه، رودسر، لاهیجان، لنگرود و ماسال) است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدلهای BWM و PROMETHEE استفاده شده است. بر اساس نتایج پژوهش میتوان گفت که وضعیت تابآوری شهرستانهای رضوانشهر، آستارا، رشت، لاهیجان و بندر انزلی مناسب است؛ در حالیکه شهرستانهای آستانه اشرفیه، رودسر، تالش، ماسال و لنگرود وضعیت مناسبی نداشتند.

Keywords:

تاب آوری , تاب آوری سکونتگاه های ساحلی , تغییر اقیلم.