ارتقاء سلامت معنوی، با نظر به میراث ادبی-عرفانی

انسان بصورت فطری ، برای رسیدن به آرامش ، نیازمند و خواستار ثبات، دوام و جاودانگی است و این ها با "تغییر "در تعارضاند.عالم "واقعیت دائما" در حال تغییر است و برای تحقق این خواسته اصیل انسانی ، امکان لازم را ندارد؛ حالآنکه برای دستیابی به آرامش باطنی ، بایستی در ساحت بدون تغییر هستی ، یعنی عالم " حقیقت ،" جستجو کرد.هدف از پژوهش پیش رو،تلاش برای یافتن راهکاری عملی به منظور ارتقاء سلامت معنوی ، با تکیه بر میراث عرفانی و ادبیات عرفانی است . یکی از ایدههای اصلی "مولانا "که در جای جای مثنوی و غزلیاتش جلوهگر است این است که ، عالم حقیقت دارای اصالت و ثبات است ، و آنچه در عالم واقعیت اتفاق می افتد گذرا و تغییر پذیر است . روشی که در این مقاله پی گرفته می شود، هماهنگ نمودن ساحات متناظر از عوالم انسانی با عوالم هستی است ؛ که طی آن به مفاهیم خود" آگاه "خودو" ناآگاه "انسان یا عالم "صغیر "از یک سو، و همچنین "مرتبه حقیقت "و مرتبه "واقعیت "هستی یا عالم "کبیر "از دگرسو، توجه ویژه شده است . نتیجه اینکه ، انسان می تواند با کسب آگاهی وبهره بردن از میراث ادبی -عرفانی ، علی رغم تحولات و تغییرات خوب و بد بسیار در زیست مادی ، خود را در برابر احوالات خوش و ناخوش، پایدار نمایند؛ و تاثیرات ناشی از اتفاقات ناسازگار و نامطلوب عالم واقعیت را کاهش دهد.

Keywords:

سلامت معنوی , آرامش , خود آگاه , خود ناآگاه , عالم واقعیت , عالم حقیقت