نقش سبک های دلبستگی و مکانیزم های دفاعی در پیش بینی رشد پس از آسیب در بازماندگان متوفیان کرونا در شهر تهران طی سال های ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۰: یک مطالعه توصیفی

زمینه و هدف: شیوع کووید-۱۹، باعث شیوع بالای اختلال استرس پس از سانحه و پریشانی روان­شناختی شده است. با این حال، مطالعات نشان می دهد این شرایط ممکن است به فرد در رشد پس از آسیب کمک کند. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش مکانیزم های دفاعی و سبک های دلبستگی در پیش بینی رشد پس از سانحه در افراد درگیر در سوگ ناشی از کرونا انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی است. جامعه آماری این پژوهش شامل بازماندگان (۲۷ تا ۵۵ سال) (از تاریخ بهمن ماه سال ۱۳۹۸ تا مهر ماه ۱۴۰۰) در شهر تهران بود. از بین این جامعه آماری، ۱۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های پژوهش حاضر از پرسش نامه های سبک های دفاعی، سبک های دلبستگی و رشد پس از سانحه استفاده شد. برای تحلیل داده­های پژوهش حاضر از روش رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد مکانیزم های دفاعی رشد یافته (۴۸۹/۰=Beta) و سبک دلبستگی ایمن (۲۵۶/۰=Beta) رشد پس از سانحه را در افراد درگیر در سوگ ناشی از کرونا به شکل معناداری (۰۰۱/۰>P) پیش بینی می کنند. اما سبک دلبستگی های ناایمن و مکانیز دفاعی رشد نایافته و روان آزرده قدرت کافی برای پیش بینی رشد پس از آسیب را نداشتند (۰۵/۰مکانیزم های دفاعی و سبک های دلبستگی افراد درگیر در سوگ توجه بیشتری داشته باشند. واژه های کلیدی: مکانیزم های دفاعی، سبک های دلبستگی، رشد پس از سانحه، بیماری کرونا

Keywords:

Defense mechanisms , Attachment styles , Post-traumatic growth , Corona disease , مکانیزم های دفاعی , سبک های دلبستگی , رشد پس از سانحه , بیماری کرونا