اثربخشی پذیرش وتعهد درمانی برکاهش توجه متمرکز برخود و بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی

هدف اساسی در این پژوهش عبارت از تبین اثربخشی روش پذیرش و تعهد درمانی برکاهش توجه متمرکز برخود و بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود. نمونه این پژوهش شامل۳۰ دانشجوی دختر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر کدام از گروه­ها به تفکیک شامل ۱۵ نفر بود. روش پذیرش و تعهد درمانی درگروه آزمایشی طی یک ماه و به صورت هفته­ای دو بار اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه کانون توجه و مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت­های اجتماعی بود.نتایج نشان داد که توجه متمرکز برخود درگروه آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل به­گونه معناداری کاهش یافت. و هم­چنین نتایج بیانگر بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی درگروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل بود. یافته­های حاصل از پژوهش بیانگر اثربخشی روش پذیرش و تعهد درمانی درکاهش توجه متمرکز برخود و بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی در دانشجویان با اختلال اضطراب اجتماعی بود و داده­ها در این خصوص همسو با نتایج پژوهش­های قبلی بود.

Keywords:

پذیرش و تعهد درمانی , باورهای خودکارآمدی اجتماعی , توجه متمرکز برخود