بررسی و تحلیل سطح برخورداری شهرستان های استان چهارمحال و بختیاری از شاخص های توسعه با استفاده از مدل تاپسیس فازی
Publish place: Journal of Research and Urban Planning، Vol: 4، Issue: 14
Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 50
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JUPM-4-14_006
تاریخ نمایه سازی: 29 بهمن 1402
Abstract:
برنامهریزی منطقهای با هدف توسعه و کاهش نابرابری منطقهای، از موضوعات مهم در کشورهای در حال توسعه محسوب میشود. شناخت و تجزیه و تحلیل وضع مناطق در زمینههای محیطی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نخستین گام در فرایند برنامهریزی توسعه منطقهای است. با این کار تنگناها و محدودیتهای مناطق مشخص شده و میتوان برای رفع آنها اقدام کرد. به عبارتی برای تخصیص اعتبارات و منابع میان مناطق مختلف، شناسایی جایگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبهبندی سطوح برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. با عنایت به مباحث فوقالذکر در پژوهش حاضر سعی شده است، با روش توصیفی- تحلیلی به تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان چهار محال بختیاری در شاخصهای انتخابی توسعه پرداخته شود. در این پژوهش شهرستانهای استان براساس ۱۱ مولفه مختلف توسعه در قالب ۵۰ شاخص (با تاکید بر شاخص های اقتصادی، اجتماعی و کالبدی) با استفاده از مدل های کمی برنامهریزی از جمله مدل تصمیم گیری چند معیاره شباهت به گزینه ایدهآل TOPSIS و وزندهی شاخص ها با تکنیک AHP، سطح بندی و میزان نابرابری های موجود در شهرستان های استان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این بررسی ها حاکی از آن است که شهرستانهای شهرکرد و بروجن به ترتیب با ۵۷۲۱% و ۵۰۶۲% در سطح برخوردار و شهرستانهای اردل، فارسان و کوهرنگ به ترتیب با ۳۸۳۸% و۳۶۴۴% و ۳۰۷۱% در سطح نیمه برخوردار و شهرستان لردگان با ۲۰۴۲% در سطح عدم برخورداری هستند. یافته ها نشان میدهد لزوم توجه به برنامهریزی غیرمتمرکز بر اساس منابع و محدودیتها به منظور نیل به توسعه و پیشرفت متعادل و یکپارچه منطقهای، ضرورتی اجتناب ناپذیراست.
Keywords:
Authors
حسین نظم فر
اردبیل
بهزاد پادروندی
اردبیل