غیاب امر بدنی در منظومه خسرو و شیرین نظامی

غیاب؛ به­عنوان ویژگی ذاتی زبان، دارای دو سطح است. سطح اول، غیاب در سطح معمولی زبان و سطح دوم، غیاب مضاعف که مربوط به ادبیات است. شاعران با استفاده از فنون و ترفند­های بلاغی، برخی مضامین را یا به منظور خلق زیبایی یا به دلیل محدودیت­های اخلاقی که برای خود قائل می­شوند و یا منع و کنترل­های اخلاقی و سیاسی که در جامعه وجود دارد، به غیاب می­رانند. نظامی از جمله شاعرانی است که با مهارت فراوان، با توجه به محتوای منظومه­های عاشقانه­اش، غیاب را از ساده­ترین سطح تا ممنوع­ترین شکل آن برای بازنمایی امر بدنی در شعر خود به­کار گرفته است. جامعه آماری تحقیق حاضر، خسرو و­ شیرین نظامی است که در آن ابیاتی که امر بدنی در آن­ها به غیاب رانده­ شده­است، به شیوه کتابخانه ای گردآوری شده و به روش تحلیلی- توصیفی و استفاده از تکنیک تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند، سپس براساس حوزه­های معرفتی-رفتاری به کار گرفته شده توسط شاعر، طبقه­بندی شده­اند. در ادامه مشخص گردیده است که شاعر از پانزده حوزه معرفتی- رفتاری استفاده کرده است. بیشترین فراوانی ابیات دارای غیاب امور مگو و امور تابویی مربوط به کشاورزی با۲۵ درصد و احجار و سنگ­های قیمتی با ۱۵ درصد کل ابیات است. در میان حوزه­های به کار گرفته شده، حوزه های آیین سوارکاری و حوزه ادویه و اغذیه با ۲ درصد مجموع ابیات سطح دوم و سوم دارای کمترین فراوانی ابیات هستند.

غیاب امر بدنی در منظومه خسرو و شیرین نظامی Keywords:

خسرو و شیرین , نظامی , غیاب , امر بدنی , تابوهای بدنی