تاثیر یادگیری مشارکتی بر متغیرهای انگیزشی درآموزش زبان فارسی بهعنوان زبان دوم

پژوهش حاضر، با هدف بررسی تاثیر یادگیری مشارکتی بر متغیرهای انگیزشی فارسی آموزان غیرایرانی سطح میانی انجام گرفت. طرح پژوهش، آزمایشی از نوع پیش­آزمون و پس­آزمون، با گروه کنترل و آزمایش، متشکل از متغیر مستقل یادگیری مشارکتی و متغیرهایی از پرسشنامه دورنیه و تاگوچی (۲۰۱۰) که بر اساس مدل نظام خودانگیزشی دورنیه (۲۰۰۵) طراحی شده است، مشتمل بر نگرش به جامعه زبان دوم، اعتماد به ­نفس، علاقه به یادگیری زبان دوم و خودآرمانی، به­عنوان متغیرهای وابسته بود. جامعه آماری پژوهش فارسی­آموزان کالج بین­الملل دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که ۴۲ نفر از میان آن­ها، به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در گروه آزمایش، روش یادگیری به شیوه مشارکتی و در گروه کنترل به شیوه سنتی (انفرادی) صورت پذیرفت. یافته های به دست آمده از تجزیه و تحلیل داده­ها توسط آزمون­های کولموگروف – اسمیرنوف، همبستگی، رگرسیون و آزمون تی مستقل، حاکی از برتری شیوه یادگیری مشارکتی بر تقویت عوامل انگیزشی مورد بررسی در این پژوهش، نسبت به روش سنتی بود. بر این اساس،  می­توان نتیجه گرفت که آموزش مبتنی بر یادگیری مشارکتی، نقش پررنگ و تاثیر بسزایی در تقویت عوامل انگیزشی دارد. اهمیت جایگزین ساختن روش­های یادگیری تعاملی؛ همچون مشارکتی با روش­های انفرادی و سنتی و نیز توجه به عوامل افزایش­دهنده انگیزه در یادگیری آموزش زبان فارسی به­عنوان زبان دوم، از رهیافت­های مطالعه حاضر به­شمار می­روند.

Keywords:

یادگیری مشارکتی , یادگیری سنتی , مدل نظام خودانگیزشی دورنیه , فارسی آموزان غیرایرانی