برنامه ریزی کاربری اراضی در مدیریت کالبدی فضایی مناطق پیراشهری(مطالعه موردی: اسلامشهر)

پیراشهری که گاهی به آن حاشیه شهری هم اطلاق می شود می تواند بر فرم شهری و چالش های برنامه ریزی فضایی قرن بیست ویک غالب شود. در کشورهای صنعتی یا پساصنعتی، پیراشهر قلمرو تغییرات اقتصادی، اجتماعی و دگرگونی ساختار فضایی است، درحالی که در کشورهای به تازگی صنعتی شده و بیشتر کشورهای درحال توسعه، غالبا منطقه شهری پر هرج ومرجی است که سبب ساز پراکندگی و توسعه ناهماهنگ شهری می شود. شناخت و تحلیل برنامه ریزی کاربری اراضی برای این مناطق می تواند به مدیریت بهتر این مناطق بیانجامد. ازاین رو، پژوهش حاضر باهدف شناخت و تحلیل این عوامل برای مناطق پیراشهری در شعاع ۸ کیلومتری مابین کلانشهر تهران و شهر اسلامشهر براساس داده ها و نقشه های سال ۱۳۹۹ و بر مبنای ۳ دسته بندی کلی کاربری اراضی یعنی شهری، کشاورزی و حفاظتی با لحاظ کردن ناسازگاری بین آن ها به انجام رسیده است. روش پژوهش مبتنی بر رویکرد کاربردی و توصیفی– تحلیلی است که با درنظر گرفتن الگوی تحلیل استراتژی تشخیص ناسازگاری کاربری اراضی (LUCIS) و پیاده سازی آن در محیط (GIS) توانست میزان مطلوبیت عوامل تاثیرگذار هر یک از کاربری های اراضی مذکور در جهت برنامه ریزی برای مناطق پیراشهری را برای محدوده موردمطالعه ارائه نماید.یافته ها به عنوان اولین نتایج این تحلیل نشان داد که از مجموع مساحت ۴۶.۳۳۵ هکتار شعاع ۸ کیلومتری پیراشهری شهر اسلامشهر، ۱۲۲ لکه با مجموع ۱۲.۷۵۴ هکتار دارای بالاترین مطلوبیت، ۲۲۷ لکه با مجموع ۲۱.۱۵۵ هکتار دارای مطلوبیت متوسط و ۱۳۹ لکه با مجموع ۱۲.۴۲۶ هکتار دارای کمترین مطلوبیت کاربری اراضی برای برنامه ریزی کالبدی – فضایی این منطقه می باشد. دومین نتیجه، موقعیت این لکه ها در جهت چگونگی آینده نگری و برنامه ریزی صحیح برای مدیریت شهری برای این مناطق است و به عنوان سومین نتیجه، تعمیم این مدل برنامه ریزی برای دیگر مناطق پیراشهری کشور را می توان در نظر گرفت.

برنامه ریزی کاربری اراضی در مدیریت کالبدی فضایی مناطق پیراشهری(مطالعه موردی: اسلامشهر) Keywords:

پیراشهری , حومه شهرها , ناسازگاری کاربری اراضی , برنامه ریزی شهری , پیراشهری اسلامشهر