اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودکنترلی و تحمل پریشانی نوجوانان دارای اختلال بی نظمی خلق اخلالگر

اهداف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودکنترلی و تحمل پریشانی نوجوانان اختلال بی نظمی خلق اخلالگر انجام شد. مواد و روش­ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری این پژوهش کلیه دانش­آموزان پسر ۱۰ تا ۱۷ ساله شهر کازرون در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. نمونه­ی پژوهش ۳۰ نفر از دانش­آموز پسر دارای اختلال بی نظمی خلق اخلالگر بود که از میان دانش­آموزان پسری که نمره­ی بالا در پرسشنامه غربالگری لاپورته و همکاران (۲۰۱۹) بود به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب و در دو گروه­ آزمایشی و کنترل (۱۵ نفر در هر گروه) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش، مصاحبه بالینی ساختاریافته، مقیاس خود کنترلی (تانجی و همکاران، ۲۰۰۴) و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بود. داده­های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته­ ها: نتایج نشان داد که هر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر افزایش خودکنترلی و تحمل پریشانی کودکان اختلال بی نظمی خلق اخلالگر تاثیر معناداری دارند (۰۰۱/۰≥P). نتیجه­ گیری: بنابراین می­توان نتیجه گرفت که از رفتاردرمانی دیالکتیکی می­توان به عنوان روش­های مداخله­ای مناسب در کنار درمان دارویی سود جست.

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , خودکنترلی , تحمل پریشانی , اختلال بی نظمی خلق اخلالگر , نوجوانان