مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ساق و ران حین اجرای حرکات عملکردی در ورزشکاران زن با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

زمینه و هدف: بی ثباتی مچ پا از شایع ترین آسیب ها بین ورزشکاران است. تغییرات بیومکانیکی، نقص های حسی– حرکتی و اختلالات عصبی– عضلانی در افراد مبتلابه بی ثباتی مزمن مچ پا گزارش شده است. این مطالعه به منظور مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ساق و ران حین اجرای حرکات عملکردی در ورزشکاران زن با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مورد شاهدی روی ۴۰ ورزشکار زن در محدوده سنی ۳۰-۱۸ سال در دو گروه ۲۰ نفری مورد (دارای بی ثباتی مچ پا) و شاهد سالم (بدون بی ثباتی مچ پا) انجام شد. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ساق و ران طی سه الگوی عملکردی اسکات بالای سر، اسکات بالای سر با بالا بردن پاشنه و اسکات تک پا توسط دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. عضلات مورد بررسی شامل عضله دوقلو داخلی، عضله دوقلو خارجی، عضله درشت نئی قدامی، عضله نازک نئی بلند، عضله نعلی، عضله پهن خارجی، عضله پهن داخلی و عضله دوسر رانی بودند. یافته ها: فعالیت عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، دوسر رانی و درشت نئی قدامی در اسکات تک پا و فعالیت عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، دو سررانی، نعلی و درشت نئی قدامی در اسکات بالای سر گروه مورد افزایش آماری معنی داری در مقایسه با گروه شاهد یافت (P<۰.۰۵). بیشترین تفاوت در فعالیت عضلات دو گروه در حرکت اسکات بالای سر با بالا بردن پاشنه مشاهده شد که در این حرکت غیر از بخش خارجی عضله دوقلو، بین تمام عضلات دیگر افزایش آماری معنی داری یافت شد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: حرکات عملکردی باعث افزایش سطح فعالیت الکتریکی عضلات ساق و ران ورزشکاران زن دارای بی ثباتی مچ پا می گردد.

Keywords:

Ankle Injuries , Joint Instability , Athletes , Electromyography , آسیب مفصل , بی ثباتی مفصل , ورزشکاران , الکترومایوگرافی