The effectiveness of play therapy with an attachment approach on self-regulation and resilience of students with attention deficit hyperactivity disorder in Tehran

زمینه و هدف: پژوهش حاضربا هدف بررسی اثربخشی بازی درمانی با رویکرد دلبستگی بر خودتنظیمی و تاب آوری دانش آموزان پسر با نارسایی توجه –بیش فعال اجرا شد. روش پژوهش: این پژوهش، از نظر هدف از نوع تحقیقات کاربردی بوده که از نوع نیمه آزمایشی دارای پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه  و دوره پیگیری دو ماهه می باشد. جامعه آماری  پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان پسر ۹تا ۱۱ ساله دوره ابتدایی که به دلیل داشتن نشانه های اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ به مراکز مشاوره و روانشناسی مراجعه کردند، تشکیل می دهند. برای انتخاب نمونه تحقیق، تعداد۲۰  نفر برای هر گروه به شکل نمونه گیری  هدفمند انتخاب شده و به شکل گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کانرز فرم والد، پرسشنامه راهبرهای یادگیری خودتنظیمی و مقیاس توانمندی های اجتماعی –هیجانی و تاب آوری استفاده شد. گروه آزمایشی تحت بازی درمانی با رویکرد دلبستگی (۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای) قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری انجام شد. نتایج نشان دادند بازی درمانی با رویکرد دلبستگی به بهبود خودتنظیمی و تاب آوری در مرحله پس آزمون منجر می شود و این تاثیر در مرحله پیگیری نیز منجر به بهبود خودتنظیمی و تاب آوری انجامید که نشان دهنده تداوم اثربخشی بازی درمانی با رویکرد دلبستگی بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، اجرای درمان بازی درمانی با رویکرد دلبستگی برای دانش آموزان با نارسایی توجه/ بیش فعالی می تواند موجب افزایش خودتنظیمی و تاب آوری در آنها شود.

Keywords:

attention deficit hyperactivity disorder , self-regulation , resilience , play therapy with attachment approach , نارسایی توجه –بیش فعالی , خودتنظیمی , تاب آوری , بازی درمانی با رویکرد دلبستگی