آسیب شناسی معماری سکونت گاه های عشایر اسکان یافته با رویکرد بوم گرایانه، مطالعه موردی: سکونت گاه زیبا محمد شهرستان خرم آباد

استان لرستان به دلیل پیشینه زندگی عشایری، تاکنون محل اجرای سکونت گاه هایی برای اسکان عشایر بوده است. با وجود اهمیت این موضوع، متاسفانه این کانون ها تحت تاثیر چالش های فراوانی قرار دارند و خلا در انجام مطالعات دقیق و نظام مند در این زمینه، قابل توجه است. ازاین رو هدف این پژوهش آسیب­شناسی الگوی جدید ساخت وساز مسکن در سکونت گاه عشایری موردپژوهش، با رویکردی بوم گرایانه و مبتنی بر شیوه زندگی آن ها است. نوآوری این پژوهش از آن جهت است که با تاکید بر بوم گرایی، آسیب هایی که این کانون ها را تهدید می کند، بررسی نموده و به طراحان و کاربران کمک می کند تا در طرح های آتی، در جهت رفع آسیب پذیری سکونت گاه های عشایر اسکان یافته، اقدامات لازم را انجام دهند. این پژوهش دارای ماهیتی کیفی و با رویکرد قوم نگاری است. داده ها از مطالعات اسنادی و میدانی گردآوری شده اند. در روش میدانی از مشاهده مستقیم و تکنیک مصاحبه ی نیمه ساختاریافته استفاده شده است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که الگوی جدید ساخت وساز مسکن در کانون اسکان موردمطالعه با آسیب ها و ناهنجاری های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، روحی و روانی، فضایی و کالبدی، عملکردی، سیما و منظر، عدم توجه به غنای حسی، بی توجهی به عناصر هویت بخش، عدم توجه به عادت واره­های ساکنان، عدم سازگاری محیط ساخته شده با روش زندگی ساکنان، عدم احساس در خانه بودن، عدم انطباق قابلیت-معنا و عدم توجه به حریم های فردی و اجتماعی، همراه بوده است.

Keywords:

بوم گرا , سکونت گاه. اسکان عشایر , زیبا محمد , خرم آباد