رابطه بین الزام به اجرای عین تعهد و فسخ عقد(مطالعه تطبیقی در فقه امامیه ، حقوق ایران و انگلیس)
Publish place: Comparative law Research Quarterly، Vol: 23، Issue: 4
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 43
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CLRM-23-4_004
تاریخ نمایه سازی: 14 اسفند 1402
Abstract:
قوانین هر اندازه پویاتر بوده وبا نیازهای اقتصادی واجتماعی جامعه سازگارتر باشند با اقبال بیشتری روبرو شده و منجر به بهبود وضعیت زندگی افراد میشوند. نحوه مواجهه با نقض عهد و تخلف متعهد از انجام تعهدات قراردادی از این جمله است. اینکه آیا متعهدله ابتدا باید متعهد را به انجام تعهد اجبار کند و اگر انجام تعهد متعذر گردد میتواند قرارداد را فسخ کند یا حق انتخاب دارد تا با ملاحظه مصلحت خویش الزام متعهد را از دادگاه درخواست کند یا قرارداد را فسخ نماید، در عمل نتایج وآثارمتفاوتی را به همراه خواهد داشت. مشهور فقهای امامیه الزام متعهد را بر فسخ قرارداد مقدم دانستهاند وبه بیان دیگر فسخ قرارداد را در طول اجبار به انجام تعهد میدانند. حقوقدانان ایرانی نیز عمدتا به تبعیت از نظر مشهور بر همین عقیدهاند، ولی درمقابل برخی از فقیهان به متعهد له اختیار دادهاند که به اراده خود اجبار متعهد یا فسخ را انتخاب کند (نظریه عرضی بودن). بر عکس، در حقوق انگلیس در راستای اهداف مورد نظر نظام سرمایهداری، اصل بر فسخ قراردادومطالبه خسارت از متعهد متخلف است و التزام متعهد به اجرای تعهدو الزام وی به عنوان یک استثناء در پارهای موارد پذیرفته شده است.
در این مقاله با بررسی این موضوع در فقه امامیه، حقوق ایران و انگلیس، ضمن رد نظریه مشهور، ثابت کردیم که وجود رابطه عرضی بین فسخ واجبار به انجام تعهد، مطابق با موازین عقلی و عرفی، غیرمغایر با موازین شرعی و دیدگاهی راهگشا در روابط تجاری و معاملی امروز است.
Keywords:
compel the obligated party to fulfill the specific performance , the termination of the contract , Method of wise men , implied term , Longitudinal and transverse relationship , الزام به اجرای عین تعهد , فسخ قرارداد , سیره عقلا , شرط ضمنی ارتکازی , رابطه طولی و عرضی.
Authors
ابوالفضل علی دایی احمدی
PhD Student of Private law, Faculty of law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran.
محمدباقر پارساپور
Associate Professor of Private Law, Faculty of Law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran.
مرتضی شهبازی نیا
Associate Professor of Private Law, Faculty of Law, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :