نقش برازش تکلیف- فناوری و سازه های مدل پذیرش فناوری در پیش بینی کیفیت تدریس معلمان دوره ی متوسطه

این پژوهش با هدف بررسی کاربرد مدل برازش تکلیف- فناوری و مدل پذیرش فناوری برای ارزیابی کیفیت تدریس معلمان در محیط آموزشی با استفاده از روش همبستگی انجام شد. جامعه ی آماری ۴۱۰ معلم متوسطه ی دوره ی دوم شهر رفسنجان بودند که ۲۰۰ نفر بر اساس جدول نمونه گیری کرجسی و مورگان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های گاردنر و آمورسو (۲۰۰۴)، کلوپینک و مک کنی (۲۰۰۴) و باس و همکاران (۲۰۱۶) برای سازه های مدل پذیرش فناوری؛ کیفیت تدریس معلمان جاتیلنی و جاتیلنی (۲۰۱۸) و برازش تکلیف- فناوری آجایی (۲۰۱۴) پاسخ دادند. داده ها با روش تحلیل مسیر تحلیل شد. نتایج نشان داد که اثر مستقیم برازش تکلیف- فناوری بر کیفیت تدریس با فناوری معلمان و سهولت و سودمندی ادراک شده و نگرش و نیت رفتاری کاربرد فناوری در تدریس اثر مثبت و معنی دار دارد، اما این تاثیر بر کاربرد واقعی فناوری در تدریس معنی دار نبود. اثر مستقیم نگرش نسبت به کاربرد فناوری بر کیفیت تدریس معلمان با فناوری مثبت و معنی دار ، اما اثر سهولت و سودمندی ادراک شده، نیت رفتاری و کاربرد واقعی فناوری بر کیفیت تدریس با فناوری معنی دار نبود. نتایج اثرات غیرمستقیم برازش تکلیف-فناوری بر کیفیت تدریس با فناوری با واسطه گری پذیرش فناوری در تدریس معلمان نشان داد کلیه مسیرهای زنجیره ای که از طریق سازه های پذیرش فناوری به کیفیت تدریس با فناوری منجر می شود، معنی دار نمی باشند. بنابراین می توان گفت برازش تکلیف- فناوری و پذیرش فناوری در بین معلمان نمونه ی مورد بررسی نتوانست پیش بینی کننده ی کیفیت تدریس با فناوری آنها باشد.

Keywords:

مدل پذیرش فناوری دیویس , مدل برازش تکلیف-فناوری , کیفیت تدریس با فناوری معلمان