تاثیر پیر شدن طولانی مدت در دمای بالا بر ریزساختار و جوش پذیری فولاد مقاوم به حرارت HP

در این پژوهش ؛ تغییرات ریزساختاری فولادهای مقاوم به حرارت HP قبل و بعد از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دمای سرویس مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت . اثرات تغییرات متالورژیکی پیر شدن بر ریزساختار نواحی مختلف جوش و جوش پذیری فولاد نیز مورد مطالعه قرار گرفت . جوشکاری این فولاد با فرآیند ترکیبی ) GTAW پارس ریشه ) و ) SMAW پاس رویی ) با استفاده از سیم جوش اینکونل ۸۲ و الکترود اینکونل ۱۸۲ با حرارت ورودی kj/mm ۱۱/۱ انجام شد. ریزساختار فلزات پایه در شرایط نو و پس از پیر شدن و نواحی مختلف اتصالات جوش با استفاده از میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی FESEM مجهز به آنالیز طیف سنجی تفکیک انرژی EDS بررسی گردید. بررسی های ریزساختاری نشان داد که طی پیر شدن طولانی مدت فولاد HP در شرایط سرویس ، تغییرات متالورژیکی و ریزساختاری زیادی رخ داده است . مشخص گردید که در طی پیر شدن، کاربیدهای کروم (Cr۲۳C۶) تشکیل و کاربیدهای نایوبیمو اولیه (NbC) به فاز G استحاله شده اند. فصل مشترک فلز جوش با فولاد HPدر شرایط ریختگی (نو) کاملا پیوسته و بدون عیب مشاهده گردید. در حالیکه ، در ناحیه متاثر از حرارت اتصالات جوش فولاد HP پیرشده، ترکهایی مشاهده شده است . مشخص گردید که فولاد HP در شرایط پیر شده از جوش پذیری مناسبی برخوردار نیست . نتایج ریز ساختاری فلزات جوش نیز نشان داد که ساختار هر دو فلز پرکننده اینکونل ۸۲ و ۱۸۲کاملا آستنیتی بوده و با مورفولوژی دندریتی محوری انجماد یافته اند.

Keywords:

فولاد مقاوم به حرارت HP , پیرشدن , فازG , ریزساختار , ترک خوردن , ناحیه مخلوط نشده , جوش پذیری