مقایسه سبک های دلبستگی و تاب آوری در افراد دارای معلولیت بینایی، معلولیت شنوایی و افراد عادی

مقدمه: هدف این پژوهش مقایسه سبک دلبستگی و تاب آوری در افراد دارای معلولیت بینایی و معلولیت شنوایی و افراد عادی بود.  روش: در راستای این هدف از بین کلیه دانشجویان نابینا و ناشنوا و افراد عادی در دانشگاه های قزوین ۴۳ نفر نابینا ۳۵ نفر ناشنوا به روش نمونه گیری در دسترس و ۵۲ نفر دانشجوی عادی به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (DC-RISC) و پرسشنامه دلبستگی کولینز و رید (RAAS-۱۹۹۰) جمع آوری شدند و از طریق تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی بون فرونی (Post hoc) تحلیل شدند.  نتایج: نتایج این پژوهش در سطح معناداری ۰/۰۵ نشان داد که بین سه گروه از نظر تاب آوری تفاوت وجود دارد. به این صورت که تاب آوری نابینایان در مقایسه با تاب آوری ناشنوایان بیشتر بوده و اختلاف دو گروه معنادار است اما تاب آوری نابینایان در مقایسه با تاب آوری افراد عادی اختلاف معناداری ندارد. هیچ یک از سه سبک دلبستگی در بین سه گروه تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان گفت افراد نابینا نسبت به افراد ناشنوا دارای تاب آوری بیشتری هستند. همچنین نتایج بیان می کنند سبک دلبستگی ناشنوایان و نابینایان و افراد عادی با یکدیگر تفاوتی ندارد.

Keywords:

Attachment Styles , Resiliency , Hearing Impaired , Visually Impaired , سبک دلبستگی , تاب آوری , معلولیت ناشنوایی , معلولیت نابینایی