اثربخشی آموزش مهارت های فرزند پروری مثبت بر خودکارآمدی والدگری و مشکلات رفتاری کودکان در زنان سرپرست خانوار شهر یزد

مقدمه: بسیاری از والدین، شناخت کافی از خودکارآمدی والدگری ندارند و از مهارت کافی برای مدیریت صحیح مشکلات رفتاری کودکان برخوردار نیستند. در صورت آموزش صحیح مهارت فرزندپروری مثبت به والدین می توان چنین مشکلاتی را کاهش داد. به همین منظور، هدف پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش مهارت های فرزند پروری مثبت بر خودکارآمدی والدگری و مشکلات رفتاری کودکان زنان سرپرست خانوار شهر یزد بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه تجربی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه ی آماری شامل کلیه زنان سرپرست خانوار شهر یزد در سال ۱۳۹۴ بود که از بین آن ها سی نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (پانزده نفر برای هر گروه) قرار گرفتند. مداخله آموزشی بر اساس بسته آموزشی مهارت فرزند پروری مثبت ساندرز به مدت هشت جلسه برای گروه آزمایش (هر جلسه ۴۵ دقیقه به مدت دو ماه) اعمال شد. از پرسشنامه های خودکارآمدی والدگری دومکا و همکاران (۱۹۹۶) و پرسشنامه مشکلات رفتاری راتر (۱۹۷۵) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره در نرم افزار SPSS نسخه ۱۹ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج: براساس یافته ها، مهارت های فرزند پروری مثبت بر خودکارآمدی والدگری تاثیر دارد، اما بر مشکلات رفتاری کودکان تاثیری ندارد. (۰/۰۵>P) بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که می توان آموزش فرزند پروری مثبت را به عنوان روش انتخابی افزایش خودکارآمدی والدگری زنان به کار برد، اما از این روش در کاهش مشکلات رفتاری کودکان به تنهایی نمی توان استفاده کرد.

Keywords:

Parenting , Parental Self-Efficacy , Behavioral Problems , Head of Household , فرزند پروری , خودکارآمدی والدگری , مشکلات رفتاری , سرپرست خانوار