بررسی شاخص های سلامت کیفیت هوا و ارتباط آن با تغییرات کاربری فضای سبز(مطالعه موردی کلانشهر تبریز)

هدف پژوهش حاضر بررسی شاخص کیفیت هوا و ارتباط آن با تغییرات فضای سبز کلانشهر تبریز می باشد. داده ها، داده های آلودگی هوا سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۶ و از پنج آلاینده اصلی آلودگی هواpm۱۰) ،so۲،co،o۳،no۲) استفاده شده است که شامل ایستگاه های(آبرسان،بهداشت،راه آهن، میدان نماز، باغشمال، حکیم نظامی) می باشد. روش تحقیق، داده ها در نرم افزار اکسل پس از میانگین گیری به داده استاندارد تبدیل شده، در نرم افزار(GIS) وارد و با استفاده از روش درون یابی( IDW) نقشه وضعیت کیفیت هوا روزهای ناسالم بدست آمده است. در نهایت با استفاده از شاخص ( NDVI) تصاویر فضای سبز سال های ۹۶-۸۳ - ۶۹ جهت ارتباط آن با وضعیت کیفیت هوا و روند کاهش یا افزایش فضای سبز در بازه زمانی ذکر شده، نقشه نهایی تعداد روزهای ناسالم کیفیت هوا تهیه شد. با توجه به نتایج بدست آمده، وضعیت شاخص سلامت کیفیت هوای کلانشهر تبریز با تغییرات فضای سبز رابطه مستقیم دارد. بیشترین حجم و تراکم آلودگی در میانه و مرکز شهر به دلیل حجم زیاد ترافیک در این مناطق و رفت و آمد روزانه به این مناطق است. در قسمت جنوب و جنوب غربی شهر، مناطق صنعتی به دلیل حجم بالای غلظت آلاینده ها، آلودگی هوا بیشتر در فصول سرد است. بیشترین آلودگی مربوط به آلاینده (PM۱۰) که یکی از مهم ترین آلاینده آلوده کننده هوای شهر تبریز می باشد در این میان، فضای سبز به عنوان یک اصل اساسی در کاهش آلودگی هوای شهری و از طرف دیگر سر زنده کردن شهر می باشد و باید مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

آلودگی هوا , فضای سبز , شاخص کیفیت هوا , کلانشهر تبریز , شاخص تفاضل پوشش گیاهی