بررسی جایگاه نقد روانشناختی در زبان و ادبیات فارسی معاصر

هدف اصلی پژوهش حاضر نقد روانشناختی در زبان و ادبیات فارسی معاصر می باشد. امروزه نقد روانشناختی به دلیل بازخوانی احوالات دو شخصیت و افکارات شاعر و نویسنده، کارکرد قابل توجهی را در میان انواع نقد پیدا کرده و موضوعی نسبتا نوین تلقی می شود. نقد و کنکاش شعر دوره معاصر، بازتاب تصاویری از واقعیات اجتماعی و به ویژه تاثیر آن بر روحیات شاعر است. پژوهش حاضر که با روش توصیفی - نحلیلی به واکاوی و نقد روانشناختی زبان و ادبیات معاصر پرداخته است، حاکی از این می باشد که شاعران و نویسندگان ادبی دوره معاصر ، با انعکاس آلام و آمال جامعه و ترسیم روحیات خود به بازخوانی نقد روانشناختی قد می گذارند و با استمداد از انواع مکانیزم های دفاعی روانی، ویژگی های روانشناختی اشعار خود را به نمایش می گذارند و به طور کلی اشعار شاعران و متون ادبی نویسندگان رابطه تنگاتنگ اجتماع و روان فرد را نمایان می کنند و بازتاب دهنده ابعاد از روحیات و عواطف امروزی به دلیل پیروی نکردن از سنت گرایی کهن، تقریبا مستقل از دیگران عمل می کند و از او شعر به عنوان ابزاری برای بیان عقاید و احساسات خود و حتی ابزاری به منظور رسیدن به اهداف سیاسی و اجتماعی استفاده می کند. لذا تاثیرات سیاسی و اجتماعی و زندگانی شخصیت شاعر معاصر با گزینش واژگان، به ویژه رنگ ها در ارتباط مستقیم است.

Keywords:

نقد روانشناختی , احوالات , شخصیت , زبان و ادبیات فارسی , ادبیات معاصر