زیباسازی شعر در بستر استعاره با تکیه بر اثر «بانگ نی» هوشنگ ابتهاج

استعاره یا مانندگویی یک روش در فن بیان است به معنای به کار بردن یک واژه، عبارت یا جمله به جای چیزدیگری براساس شباها بین آنها استعاره اهمیت بسیاری در شعر وادب جهان دارد به طوری که شعر را کلامی مبتنی بر استعاره و اوصاف آن دانسته اند. اولیه بار توسط ارسطو به عنوان گونه ای از تشبیه تشریح شد،می توان گفت استعاره همان تشبیه است که مشبه یا مشبه به آن حذف شده باشد و گاهی وقت ها وجه شبه هم حذف شده است برای مثال، «گریهی ابر بهاری» استعاره است که زیر ساخت آن این جمله است: «ابر بهار مانند انسان می گیرد»، از این زیر ساخت مشبه به حذف شده و تنها مشبه و ویژگی پایه ی محذوف باقی مانده است بانگ نی مجموعه شعری از هوشنگ ابتهاج است که در سال ۱۳۹۶ برای دومین بار منتشر شد چرا که بار اول در سال ۱۳۸۶ چندی بعد از انتشار توقیف گردیده بود. سرایش این مثنوی از سال ۱۳۴۰ شروع و تا سال ۱۳۶۰ تکمیل آن ادامه یافت. دگرگونی اساسی اندیشه، این اثر را از سایر مثنوی ای بزرگ پارسی متمایز می کند. این مثنوی بر پایه ی دانش و آگاهی انسان امروز و با نگاهی به ارمان ها و رنج های انسان معاصر پدید اماده است. هوشنگ ابتهاج از شاعران بزرگ دوره ی معاصر می باشد که در عرصه های هنر و دبی درخشش بسیار داشت. در این مقاله است به انواع استعاره در اشعار کتاب «بانگ نی» هوشنگ ابتهاج متخلص به ه.. ا سایه (سایه) پرداخته شود.

Keywords:

هوشنگ ابتهاج , شعر , بانگ نی , استعاره